تاب آوری اجتماعی چند لایه
جواد طلسچی یکتا؛ مددکار اجتماعی؛ دکتری مدیریت کسب و کار و مدیر تیم تخصصی مددکاری اجتماعی انجمن ازدواج و خانواده کشور
باشگاه تاب آوری: تفکر تاب آوری در رویکردهای زندگی پایدار روشن است. این رویکردها به جای تمرکز بر موانع رشد پایدار، توجهات را به توانایی ها، دارایی ها (سرمایه ها) و فعالیت های افراد و همچنین تحول ساختارها و فرآیند های منجر به نتایج مثبت من جمله درآمد بیشتر، رفاه بهتر و امنیت غذایی بهبود یافته، جلب می کند. ضمن تایید این نکته که افراد مستمند همیشه درآستانه نا امنی شدید – و در نوسان – قرار دارند، رویکرد زندگی پایدار در جستجوی کاهش این نا امنی ها از طریق ایجاد تاب آوری است.
در این رویکرد، ۵ سرمایه زندگی و معاش نقش مهمی را در ایجاد تاب آوری ایفا می کنند.
سرمایه انسانی: توانایی برای انجام کار، سلامتی و دانش
سرمایه اجتماعی: شبکه ها ، گروه ها و اعتماد به همدیگر
سرمایه طبیعی: زمین، آب، حیات وحش
سرمایه فیزیکی: حمل و نقل، سرپناه (مسکن)، انرژی
سرمایه مالی: پس اندازها، اعتبارات
تمامی این ۵ سرمایه با تغییر ساختارها و فرآیند های جامعه بزرگتر می توانند تقویت شده یا محدود گردند. سیستم زندگی پایدار، افراد را قادر می سازد تا راهبردهای معیشتی قدرتمند را دنبال کرده که لایه های تاب آوری را ایجاد می نماید تا بر امواج بلایا فائق آیند و هدف آن توامندسازی افراد برای مقابله و سازگاری با تغییرات، و حتی تبدیل تهدید به فرصت می باشد.
چارچوب جدید برای تاب آوری اجتماعی
در اینجا تاب آوری اجتماعی ظرفیت افراد برای دسترسی به سرمایه هاست که نه تنها با شرایط بد، مقابله و خود را با آن تطبیق می دهند (ظرفیت واکنشی) بلکه به دنبال و خلق گزینه های دیگر (ظرفیت فعال و پویا) و ایجاد توانایی (نتیجه مثبت) در مقابله با تهدیدها نیز هستند.
بر طبق این چارچوب، ایجاد تاب آوری با رجوع به تهدیدات و توانایی ها بررسی شده و حوزه های اجتماعی مختلفی پدیدار می گردند که هر کدام شامل شبکه هایی از بازیگران (عوامل) در لایه های مختلف جامعه است. برای تقویت ظرفیت ها ، می توان سرمایه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را متحول کرد. قابلیت بسیج سرمایه ها، با توجه به موقعیت فعالان در حوزه اجتماعی متفاوت است. باید دانست که این چارچوب رویکرد تحلیلی ما را به سمت ابعاد و پویایی مربوط به فرآیند ها و جلوه های تاب آوری سوق می دهد.
همان طور که اشاره شد تاب آوری بستگی به تهدیدی دارد که آن را در دست بررسی داریم. نکته مهم برای مطالعه تجربی، پرسش این سوالات است که: تاب آوری برای چه؟ و تهدید و خطری که بررسی می شود چیست؟
خطرات می توانند محیطی، فردی، اجتماعی، حوادث زندگی، یا تهدیدات بلند مدت باشد. ضروری است که میزان آگاهی افراد، گروه ها و سازمان ها از تهدیدات موجود ارزیابی شده و از عهده آن بر آیند. نیاز است روش هایی را بیاموزیم که ریسک های مختلفی را که افراد با آن مواجه می شوند را اولویت بندی کرد. باید به صورت عملی بررسی شود (نه صرفا فرض گردد) که در جامعه چه ظرفیت هایی برای ایجاد توانایی در مقابله با تهدیدات مهم تلقی می شوند. این نکته را نیز باید در ذهن داشت که فهم ها و قضاوت های مرتبط با ریسک و ظرفیت جامعه در بستر ها، گروه ها و افراد مختلف، متفاوت است.
دوم اینکه محققین باید نتایج مورد نظر را مشخص نمایند. آیا محقق به دنبال رفاه عمومی، امنیت معیشت، سلامتی جسمی و روانی است؟ چه کسی این نتایج را تعریف نموده و و چه شاخص هایی برای ارزیابی آن ها تعیین می شود؟ به دلیل اینکه تاب آوری یک فرآیند است می تواند بی ثبات نیز باشد و می توان تمرکز بر توانایی آشکار افراد در بستر تهدیدات مهم یا چالش های معیشتی را به عنوان نتیجه قابل مشاهده و اندازه گیری تاب آوری دانست.
سوم این که در این تحقیق بین فرآیند ایجاد تاب آوری (قبل از وقوع) و جلوه های تاب آوری (پس از وقوع) تفاوت قائل شده اند. تاب آوری فرای سازگاری و به حداقل رساندن عواقب بلایا، و مدیریت آسیب پذیری برای اطمینان از بقای کوتاه مدت است. پس تاب آوری اجتماعی استفاده از تجربیات شخصی و گذشته افراد و جوامع، مشمول اقدامات قبل از وقوع _نه صرفا بعد از آن_ می باشد.
منبع:
https://www.researchgate.net/publication/255889595_Multi-layered_Social_Resilience_A_New_Approach_in_Mitigation_Research
