عدم وجود سیستم پیگیری و همراهی بیماران در مراکز درمانی

مددکاران اجتماعی در ایران همیشه جهت پیگیری درمانی مددجوها با مشکلی به نام عدم هماهنگی بین بخش ها و قسمت های مختلف بیمارستان ها و مراکز درمانی مواجه هستیم. تفاوت بین ایران و کشورهای پیشرفته در این موضوع، عدم وجود قوانین اجرایی در بیمارستان ها می باشد. البته در این بین گاهی پرسنل شاغل در این مراکز نیز نسبت به انجام کاری که به آن واقف هستند و می توانند فرایند هماهنگی های بین بخشی را با استفاده از اطلاعات خود سهل تر نمایند، به دلابل مختلف خود را در این امر دخیل ندانسته و از آن سرباز می زنند را هم می توان یکی از معصلات بزرگ جامعه درمانی دانست. در کشورهای پیشرفته هماهنگی برای انجام آزمایشات و یا دیگر امور درمانی بیمار بستری طبق قوانین توسط تیم درمانی بیمارستان انجام می گیرد و بیمار و همراهانش بدون دغدغه روند درمان را طی می کنند.
متأسفانه در ایران بیمار در مرحله به مرحله درمان، فرد اصلی رابط بین مراکز و هماهنگ کننده بین بخش ها و تهیه کننده ملزومات دارویی و درمانی خود است و اینجاست که نقش فرد برنامه ریز و هماهنگ کننده حمایتی بیماران به نام مددکار اجتماعی به چشم می خورد. متأسفانه در ایران زمان مفید کاری مددکار بیمارستان ها محدود به شیفت روز می باشد و دامنه ی فعالیت وی فقط و فقط محدود به ارائه مبالغ اندکی تخفیف در پرداخت هزینه های درمانی بیمارانی که به وی مراجعه کنند گردیده است، در صورتی که مددکار اجتماعی در بیمارستان های کشورهای پیشرفته پررنگترین نقش را در تیم درمانی ایفا می کند. از بدو ورود بیمار، مددکار با استفاده از مهارت و تخصص مددکاری خود در کنار وی قرار گرفته و با بکار گیری دانش بروز خود از مراکز درمانی و بیماری و کسب اطلاعات مفید از فرد بیمار و خانواده وی او را به بهترین وجه ممکن همراهی می نماید و پس از اتمام دوره درمان نیز نقش یک راهنما را برای حل مشکلات درمانی و خانوادگی و اجتماعی فرد ایفا می کند.
یکی از مهمترین نقش های مددکاران اجتماعی، مطالبه گری حقوق خود و افراد جامعه می باشد.