در ادامه حرکت رسانه ای تحت عنوان “معرفی فرهیختگان مددکاری اجتماعی استان اصفهان” که در قالب سلسله مصاحبه های اختصاصی با فعالان و پیشکسوتان این حوزه در استان اصفهان در دستور کار این پایگاه تخصصی قرار گرفته و مرحله به مرحله، به شکل برنامه ریزی شده در دست اجرا می باشد، قسمت پانزدهم آن مصاحبه با خانم فرزانه دوستی می باشد که به شرح ذیل صورت پذیرفته است.
*لطفاً در ابتدا به اختصار خودتان را معرفی بفرمایید. چطور با مددکاری اجتماعی آشنا شدید و چه مسیری را از گذشته تا به امروز در حوزه مددکاری اجتماعی طی نموده اید؟ در کدام سازمان فعالیت دارید؟
اینجانب فرزانه دوستی متولد ۱۳۴۳/۱۱/۱۱ در آبادان و در حال حاضر ساکن اصفهان هستم. سال ۱۳۷۹ وارد دانشگاه آزاد خمینی شهر در رشته مددکاری اجتماعی شدم و فارغ التحصیل سال ۱۳۸۳ هستم. مجدداً سال ۱۳۸۷ وارد دانشگاه دهاقان شدم و به تحصیل در رشته جامعه شناسی پرداختم. شروع کار من در سال ۱۳۸۰ با اورژانس اجتماعی در خوابگاه دختران فراری بود. بعد وارد ماشین های سیار اورژانس اجتماعی شدم و کار مددکاری اجتماعی انجام می دادم بعد از آن مرکز شبانه روزی هرند به عنوان مسئول و سرپرست به فعالیت پرداختم. بعد از آن حدود سال ۱۳۸۷ دوباره وارد شبه خانواده و مسئول پذیرش شدم و مسئول اسکان موقت زنان بودم. بعد از آن پایگاه حصه را افتتاح کردم و مسئول پایگاه بودم. مجددا به واحد سیار برگشتم. خط ۱۲۳ در شیفت شب مشغول به کار بودم. در حال حاضر حدود ۴ سال هست که یکی از مسئولان خوابگاه دختران فرار هستم. در حال حاضر حدود ۱۷ سال سابقه کار دارم.
*به نظر شما حوزه فعالیتی خدمات تخصصی اجتماعی از گذشته تا بحال چه تغییرات کمی و کیفی داشته است؟ اوضاع فعلی ارائه خدمات مددکاری اجتماعی را چگونه ارزیابی می کنید؟
در حال حاضر تیم بسیار تخصصی تر شده است و کارها راحت تر انجام میشود در صورتیکه در گذشته به این شکل نبود. در گذشته هر کسی با هر رشته ای به عنوان مددکار اجتماعی در این حیطه دخالت می کرد ولی در حال حاضر اینگونه نیست و یک تیم برای مددجو تصمیم می گیرند که این بسیار مناسب تر است.
اگر مددکاران اجتماعی اتحاد خود را حفظ کنند و حامی یکدیگر باشند شرایط به مراتب بهتری را شاهد خواهیم بود. در حال حاضر نیز مددکاران اجتماعی حضور پررنگ تری در جامعه دارند.
*جهت ارتقاء کمّی و کیفی خدمات مددکاری اجتماعی در سازمان های مختلف چه پیشنهاداتی دارید؟
برگزاری دوره های کوتاه مدت مددکاری اجتماعی و سازمان ها و کمک گرفتن از اساتید باید از تمام ظرفیت های مددکاری اجتماعی با هم استفاده کرد و صورت کیفی به آن بپردازیم و از آن غافل نشویم
گرایش های مختلفی در این رشته ایجاد شود
با کشورهای مختلفی در زمینه رشته مددکاری اجتماعی تبادل نظر داشته باشیم
* نظر شما چقدر با استاندارهای ارائه خدمات تخصصی مددکاری اجتماعی به جامعه هدف فاصله داریم؟ برای جبران خلاء های موجود و برای رسیدن به حد و حدود قابل قبول در این خصوص چه تدابیری باید اتخاذ بشود؟
به اعتقاد من برای انتخاب مددکاران اجتماعی بایستی شرایطی در نظر گرفته شود و کسانی که علاقمندی و توانایی لازم را دارند وارد رشته مددکاری اجتماعی شوند و وزارت علوم می تواند نقش موثری در این زمینه داشته باشد.
برای بررسی دقیق وضعیت موجود تا وضعیت مطلوب نیازمند پژوهش های کمّی و کیفی فعالیت های مددکاری اجتماعی در کلینیک های خصوصی و مراکز دولتی (بهزیستی، بیمارستان های دولتی) و کلیه مراکزی که از خدمات این رشته بهره می برند باشیم. به نظر میرسد نگاه غالب افراد به حوزه مددکاری اجتماعی فقط در حوزه ارائه خدمات مالی، تخفیف و … است (به ویژه در بیمارستان ها) تدابیری برای بهبود وضعیت موجود.
حرفه مددکاری اجتماعی توسط مددکاران اجتماعی و صاحب نظران را در کشور معرفی کرده و بشناسانند.
در مباحثی نظیر مدیریت بحران قوی تر عمل کنیم (البته در حوزه بحران اخیر زلزله مددکاران اجتماعی نقش خوبی را ایفا کردند)
نوشتن مقاله های علمی
نظارت بیشتر بر روی کارورزی های دانشجویان مددکاری اجتماعی
ارتقاء درآمد و حقوق مددکاران اجتماعی و افزایش منزلت اجتماعی آن ها
*دورنمای حوزه مددکاری اجتماعی ایران را چگونه ترسیم می کنید؟
با توجه به افزایش کمّی دانشگاه هایی که دانشجویان مددکاری اجتماعی تربیت می نماید و نبود بازار کار و اشتغال، بین مددکاران اجتماعی به نظر می رسد آن ها به ناچار مجبور به حضور در کار مالی می شوند که تناسبی با آموخته های آن ها ندارد. این نیازمند برنامه ریزی کلان در سطح ملی جهت اشتغال دانش آموخته های این رشته دارد.
مصاحبه و گردآوری: هما صدری؛ مددکار اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های مددکاری اجتماعی ایرانیان
