پدیده کودکان کار و خیابانی یک مسأله جهانی است و یکی از عواملی است که مراحل توسعه اجتماعی کشورها را خدشه دار می سازد. کودکان کار به کودکانی گفته می‌شود که به صورت مداوم در خیابان کار می کنند، بیشتر اوقات از رفتن به مدرسه و تجربه دوران کودکی بی‌بهره می مانند و سلامت روحی و جسمی آنها تهدید می‌شود (حسینی،۱۳۸۴). در ایران سن ورود کودکان به خیابان ۴ تا ۱۸ سال است، کودکان ۱۰ ساله بیش ترین تعداد کودکان خیابانی را تشکیل می دهند. ۳/۱۷ درصد کودکان خیابانی حداقل یک بار الکل و ۲۳ درصد حداقل یک بار مواد مخدر مصرف کرده و ۲۱ درصد تجربۀ رابطه جنسی داشته اند. میانگین سن شروع روابط جنسی در دختران ۵/۱۲ و در پسران ۵/۱۳ می باشد. ۴/۵ این کودکان آزار جنسی را گزارش کرده اند. بیش تر کودکان خیابانی به کارهای متعارف به ویژه دستفروشی (۲/۷۳ درصد)، باربری و پادویی (۶/ ۸ درصد)، نوازندگی (۶/۴درصد)، زباله گردی و جمع آوری ضایعات نان (۶/۹ درصد)، تکدی گری(۷/۵ درصد) و مشاغل غیرمتعارف شامل تن فروشی، خرید و فروش مواد مخدر و جیب بری (۲ درصد) می پردازند. ۳۴ درصد از کودکان خیابانی در حال تحصیل هستند، ۴۰درصد ترک تحصیل کردند و ۲۴درصد از بچه ها اصلا به مدرسه نرفته اند (کردونی،۱۳۹۳). بیش ترین فراوانی محل کار و کودکان خیابانی در تهران به ترتیب منطقه ۲ (۲۴ درصد)، منطقه ۱۲ (۱۸ درصد) و منطقه ۱ (۱/۱۱ درصد) می باشد. بنابر این منطقه دوازده شهر تهران رتبه دوم بیشترین تعداد کودکان کار را دارا می باشد (شالچی، میرزا بابایی و شالچی،۱۳۹۴).
جهت دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید.
نویسنده: فرانک عاطفی ابراهیم آباد | دانشجوی رشته علوم تربیتی، گرایش برنامه ریزی آموزشی
مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی ایران
