پایداری به عنوان مؤلفه تاب‌آوری و بالعکس

تاب آوری و پایداری: استراتژی‌های اجرایی موجود در ادبیات را می‌توان با استفاده از سه چارچوب تعمیم‌یافته که اهداف پایداری و تاب‌آوری را در بر می‌گیرد، دسته‌بندی کرد: (۱) تاب‌آوری به عنوان مؤلفه پایداری، (۲) پایداری به عنوان مؤلفه تاب‌آوری، و (۳) تاب‌آوری.

تاب آوری و پایداری

تاب آوری و پایداری: شباهت ها و تفاوت ها در برنامه های مدیریت زیست محیطی
Resilience and sustainability

در سال‌های اخیر استفاده‌های متفاوتی از واژه‌های پایداری و تاب‌آوری وجود داشته است، به طوری که برخی پایداری و تاب‌آوری را به عنوان یک مفهوم و برخی دیگر ادعا می‌کنند که آنها کاملاً متفاوت و نامرتبط هستند.

برای بررسی شباهت‌ها، تفاوت‌ها و چارچوب‌های مدیریت فعلی برای افزایش پایداری و تاب‌آوری، یک مرور ادبیات انجام شد که بر استفاده یکپارچه از پایداری و تاب‌آوری در زمینه مدیریت زیست‌محیطی متمرکز بود.

پایداری از طریق خط پایین سه گانه ملاحظات سیستم زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی تعریف شد. تاب آوری به عنوان توانایی یک سیستم برای آماده شدن برای تهدیدها، جذب اثرات، بهبود و سازگاری پس از استرس مداوم یا یک رویداد مخرب در نظر گرفته شد.

سه چارچوب مدیریت تعمیم‌یافته برای سازمان‌دهی پایداری و تاب‌آوری بر ادبیات تسلط یافتند: (۱) تاب‌آوری به عنوان مؤلفه پایداری، (۲) پایداری به عنوان مؤلفه تاب‌آوری، و (۳) تاب آوری و پایداری به عنوان اهداف جداگانه.

مشخص شد که پیاده‌سازی این چارچوب‌ها دارای اهداف مشترکی برای ارائه منافع به مردم و محیط زیست در شرایط عملیاتی عادی و شدید، با بهترین نمونه‌ها بر اساس شباهت‌ها و به حداقل رساندن تضاد بین تاب آوری و پایداری است.

در پاسخ به تهدیدات زیست‌محیطی فزاینده، مانند طوفان‌های شدید، خشکسالی شدید، کمبود مواد غذایی و تغییرات آب و هوایی، تلاش‌های مستمری از سوی آژانس‌های واکنش اضطراری (Ward et al., 2017)، سازمان‌های غیردولتی (NGOs) صورت گرفته است. Dynes and Quarantelli، ۱۹۷۵) و بسیاری دیگر برای تضمین آینده ای با کیفیت زندگی بالا و مقاومت در برابر تأثیرات حوادث نامطلوب.

این تلاش ها منجر به افزایش علاقه به پایداری و تاب آوری شده است (ردمن، ۲۰۱۴). با این حال، اجماع در مورد تعاریف و استفاده مفید از این دو مفهوم وجود ندارد.

تاب‌آوری بر واکنش سیستم‌ها به اختلالات شدید تمرکز دارد

به طور کلی، پایداری بر افزایش کیفیت زندگی با توجه به ملاحظات زیست‌محیطی، اجتماعی و اقتصادی، هم در نسل‌های حال و هم برای نسل‌های آینده متمرکز است (Collier et al., 2013).

از سوی دیگر، تاب‌آوری بر واکنش سیستم‌ها (شامل سیستم‌های محیطی، اجتماعی و اقتصادی) به اختلالات شدید (شورای تحقیقات ملی، ۲۰۱۲) و استرس مداوم (فولکه، ۲۰۱۶) تمرکز دارد.

هر دو مفهوم مسائل سیستمی بزرگ، پیچیده و مهم را نشان می‌دهند و تلاش‌های اجرایی مشترک باید به دقت ارزیابی شوند تا ریسک‌های عملکرد ضعیف ناشی از درک ناقص شباهت‌ها و تفاوت‌های آنها کاهش یابد.

شباهت‌های زیادی بین مفاهیم پایداری و تاب آوری وجود دارد و اغلب بدون تمایز واضح در معنا و هدف برای کاربردهای مختلف استفاده می‌شود.

همچنین توجه داشته باشید که کاربرد این مفاهیم مستلزم آن است که پایداری و تاب‌آوری توصیف‌کننده چیز دیگری باشند، نه اینکه خود موجودات متمایز باشند.

پایداری و تاب آوری برای توصیف یک سیستم

پایداری و تاب آوری هر دو برای توصیف یک سیستم استفاده می شوند (کارپنتر و همکاران، ۲۰۰۱). این می تواند تقریباً هر سیستمی باشد، از اقتصاد جهانی گرفته تا سلامت روانی یا جسمی یک فرد مجرد.

یکی از شباهت‌ها این است که پایداری و تاب آوری هر دو به وضعیت یک سیستم یا ویژگی در طول زمان اشاره می‌کنند و بر تداوم آن سیستم در شرایط عملیاتی عادی و در پاسخ به اختلالات تمرکز می‌کنند (Fiksel et al., 2014).

به دلیل این تمرکز مشترک بر بقای سیستم، پایداری و تاب‌آوری، روش‌های تحقیق مشترکی مانند تحلیل چرخه عمر، تحلیل ساختاری، و تحلیل اجتماعی- اقتصادی دارند (بوچینی و همکاران، ۲۰۱۴).

تاب آوری و پایداری نیز با روندهای سیاسی جهانی مرتبط است، جایی که چارچوب‌های جهانی و برنامه‌های چندجانبه به روش‌هایی توسعه می‌یابند که پایداری و تاب‌آوری را در شهرنشینی ترویج می‌کنند (فولک و همکاران، ۲۰۰۲).

این اهداف همپوشانی و حوزه‌های کاربردی منجر به ترکیب بخش‌های پایداری و تاب‌آوری در برخی از سازمان‌های دولتی (به عنوان مثال، اداره تاب‌آوری و پایداری شهر ال پاسو)، دانشگاه‌ها (مانند برنامه پایداری و تاب‌آوری شهری در دانشگاه کالج لندن) و سازمان‌های غیرانتفاعی شده است. به عنوان مثال، شهروندان برای جوامع ساحلی پایدار و انعطاف پذیر).

با وجود شباهت‌های بین پایداری و تاب آوری، این مفاهیم مجزا و منفک هستند که در صورت نادیده گرفتن تفاوت‌هایشان، در معرض سوء استفاده قرار می‌گیرند.

بسیاری از کاربردها تفاوت‌ها را در مقیاس‌های مکانی و زمانی نشان می‌دهند، با تلاش‌های پایداری که اغلب بر مقیاس‌های فضایی بزرگ‌تر (ردمن، ۲۰۱۴) و مقیاس‌های زمانی طولانی‌تر (Meacham، ۲۰۱۶) از تاب‌آوری متمرکز هستند. پایداری و تاب آوری تاب آوری و پایداری پایداری و تاب آوری تاب آوری و پایداری

علاوه بر این، تاب‌آوری را می‌توان در یک مقیاس زمانی یا مکانی به هزینه دیگری به دست آورد (چلری و همکاران، ۲۰۱۵، میرو و همکاران، ۲۰۱۶). در زمینه توسعه جامعه، طرح های پایداری بر حفظ روش های سنتی استفاده از منابع، معیشت، دانش زیست محیطی و منابع زیست محیطی تمرکز دارند.

در مقابل، طرح‌های تاب‌آوری تمایل دارند بر روی سازگاری با شرایط جدید، ایجاد استفاده‌های نوآورانه از دانش سنتی، ایجاد دانش جدید محیطی و بهبود شرایط زندگی و اشتغال تمرکز نمایند (لو و همکاران، ۲۰۱۶).

تمایلات تاب آوری و پایداری، هر کدام به کدام سمت و سو

با این حال، تاب‌آوری اغلب برای تمرکز بر یکی از این ابعاد برای جذابیت عمومی بیشتر زمانی که در توسعه جامعه استفاده می‌شود، ساده می‌شود (مولیگان و همکاران، ۲۰۱۶).

علاوه بر این، تاب‌آوری تمایل به اولویت‌بندی فرآیندهای سیستم‌ها یا ویژگی‌ها دارد، در حالی که پایداری نتایج آن سیستم را اولویت‌بندی می‌کند (پارک و همکاران، ۲۰۱۳).

تفاوت های دیگری در نحوه استفاده از پایداری و تاب آوری در تصمیم گیری وجود دارد. به طور فزاینده ای، پایداری اغلب در تصمیمات اتخاذ شده در سطح سازمانی گنجانده می شود، با اهدافی از غنی سازی محصول یا فرآیند فردی تا افزایش سلامت جامعه از طریق توسعه مسئولانه (چلری و همکاران، ۲۰۱۵).

تاب‌آوری، در بسیاری از موارد، به عنوان پاسخی به وقفه اجرا می‌شود، اگرچه بسیاری از تاب‌آوری ریشه در آمادگی دارد (لینکوف و پالما-الیویرا، ۲۰۱۷).

در عمل، ناآشنایی با شباهت ها و تفاوت های بین پایداری و تاب آوری می تواند منجر به مشکلاتی در اجرا شود. ممکن است تصمیم گیرندگان نتوانند بر روی هم افزایی سرمایه گذاری کنند یا اهداف رقیب را در نظر نگیرند که منجر به عملکرد ضعیف و تضاد در آینده می شود.

پتانسیل های تضاد مابین تاب آوری و پایداری

این موضوع قبلاً با بسیاری از استراتژی‌های کاهش و سازگاری تغییرات آب و هوایی (Lizarralde et al., 2015)، تلاش‌های متراکم‌سازی شهری (Landauer و همکاران، ۲۰۱۵)، و تلاش‌های واکنش به بلایا (Asprone و Manfredi، ۲۰۱۵) دیده شده است.

با توجه به پتانسیل تضاد بین این دو مفهوم، نیاز به مدیریت یکپارچه پایداری و تاب آوری به طور گسترده در ادبیات بیان شده است (Anderies et al., 2013, Bocchini et al., 2014, Lizarralde et al., 2015, Saunders and. بکر، ۲۰۱۵، خو و همکاران، ۲۰۱۵).

برای رفع این نیاز، مروری بر ادبیات و چارچوب‌های موجود برای اجرای مشترک پایداری و تاب‌آوری انجام دادیم. این بررسی ما را قادر ساخت تا تعاریف تاب آوری را برای پایداری و انعطاف‌پذیری شناسایی کنیم، سه چارچوب یا دیدگاه اصلی را شناسایی کنیم که پایداری و تاب آوری را مرتبط می‌کند، و مزایا و معایب این چارچوب‌ها را در برنامه‌های مختلف بررسی کنیم.

سازماندهی مؤثر تاب‌آوری و پایداری، همراه با افراد آگاه که می‌توانند از این مفاهیم دفاع کنند، که اطمینان حاصل می‌شود مبنی بر اینکه تلاش‌های پایداری و تاب‌آوری به شیوه‌ای مکمل در سازمان‌ها و چارچوب‌های پروژه موجود عمل می‌کنند.

بحث و نتیجه گیری

با توجه به تفاوت‌ها در تعریف، روش‌شناسی، ابزارها و حوزه‌های کاربردی برای پایداری و تاب آوری، هیچ چارچوب مدیریتی واحدی را نمی‌توان برای پاسخگویی به نیازهای همه ذینفعان پیشنهاد کرد.

با این حال، استراتژی‌های اجرایی موجود در ادبیات را می‌توان با استفاده از سه چارچوب تعمیم‌یافته که اهداف پایداری و تاب‌آوری را در بر می‌گیرد، دسته‌بندی کرد: (۱) تاب‌آوری به عنوان مؤلفه پایداری، (۲) پایداری به عنوان مؤلفه تاب‌آوری، و (۳) تاب‌آوری.

پایداری به عنوان مؤلفه تاب‌آوری و بالعکس تاب آوری و پایداری: شباهت ها و تفاوت ها در برنامه های مدیریت زیست محیطی – پایگاه خبری مددکارنیوز می خوانید.