بهداشت روانی مراقبان مبتلایان به اوتیسم
اوتیسم نوعی اختلال روان پزشکی است که با نقض در روابط با دیگران مشخص می شود. والدین و افرادی که از بیماران مبتلا به اوتیسم مراقبت می کنند، تحت تاَثیر آنها قرار می گیرند. این افراد در بهداشت روانی متاَثر از بیماران هستند.
در این میان، این تاَثیر در روابط خانوادگی، حل مسائل اجتماعی، تفکر منطقی و چندین و چند مورد دیگر به شکلی ملموس قابل مشاهده است. بهداشت روانی مراقبان در معرض محیط قرار داشته و از شرایط تاَثیر می پذیرد که نیازمند آموزش برخی مهارت ها مثل تاب آوری است.
تأثیر تاب آوری در بهبود شرایط
تاب آوری توان و ظرفیت مقاومت در برابر شرایط فاجعه بار است. همیشه برنامه هایی در باب آموزش تاب آوری بوده است. آموزش این توانایی و اجرای آن، می تواند تاَثیر دو سویه در خانواده های دارای مبتلایان اوتیسم داشته باشد.
ارتقای تاب آوری منجر می شود که این خانواده ها به ویژه مراقبان آنها در مسئله مدیریت شرایط موجود موفق عمل کنند. تاب آوری کودکان اوتیسم تحت مراقبت های خانواده ها و به ویژه مادران، می تواند بهبود یابد، در صورتی که مراقبان آنها بتوانند مهارت تاب آوری را یاد بگیرند.
خودمراقبتی مراقبان مبتلایان اوتیسم در دو سو اثر دارد. تاَثیر اول در بهبود شرایط خوشان و سازگاری با محیط و تاَثیر دوم در بهبود شرایط مبتلایان مشاهده می شود. تاب آوری کودکان اوتیسم بستگی به آموزش تاب آوری مراقبانشان دارد.
حرف روی کاغذ با عمل فرق دارد. بهداشت روانی ما از جزئی ترین مسائل پیرامون تاَثیر می پذیرد. شاید توصیه به سازگاری با شرایط در حرف روی کاغذ اجرا شود نه در عمل. ناسازگاری ما نمی تواند شرایط را بهبود بخشد که هیچ بلکه اوضاع را بدتر از قبل می کند. اولین رُکن آموزش تاب آوری می تواند سازگاری باشد.
اگر مراقبان کودکان مبتلا به اوتیسم با مفهوم سازگاری و آموزش تاب آوری آشنا باشند، بی شک تاب آوری کودکان اوتیسم بهبود می یابد. پدران و مادران اول باید شرایط را بپذیرند و به آموزش و اجرای تاب آوری بپردازد تا بتوانند به بهبودی شرایط خود و کودکان اوتیسمی خود کمک کنند.
تاب آوری کودکان اوتیسم افزایش می یابد به شرطی که مراقبان آنها خودشان تاب آوری را در عمل یاد بگیرند و سازگاری کنند. سازگاری با شرایط یعنی پذیرفتن و تلاش برای عبور از شرایط موجود می باشد.
خودمراقبتی مراقبان مبتلایان اوتیسم
بی شک بیماری اوتیسم یکی از سخت ترین شرایط را برای خانواده ها به ویژه مادران و مراقبان این بیماران به وجود می آورد. در این راستا مراقبان هم از لحاظ جسمانی و هم روانی تحت تاَثیر قرار می گیرد. قطعاَ چگونگی مراقبت مراقبان می تواند وضعیت این بیماران را بهبود بخشد.
والدین ممکن است نگران آینده کودکان اوتیسمی خود باشند و این امر تأثیر زیادی در رفتار آنها دارد. یک روش معمول، آموزش تاب آوری است.
آموزش تاب آوری مراقبان را نسبت به مراقبت ویژه از بیماران, تشویق می کند، نوع رفتارشان را تغییر می دهد و افسردگی ایجاد شده را از بین می برد.
با آموزش این مهارت، هم مراقبان و هم کودکان مبتلا به اوتیسم، بهبود می یابد. نیاز نیست پول کلان خرج شود، مراقبان تنها با تغییر نگرش خود، نگرانی و افسردگی خود را از بین می برند. می توان با علاقه و عشق از بیماران اوتیسمی مراقبت کنند.
نویسنده: دکتر جواد طلسچی یکتا
مدیر و موسس خانه تاب آوری ایرانیان
