آشنایی با بزرگان کوچینگ دنیا؛ قسمت اول “سوزی گرین”
معرفی
دکتر سوزی گرین، روانشناس بالینی و کوچینگ، و بنیانگذار موسسه پوزیتیویتی می باشد؛ سازمانی که وقت خود را به تحقیقات و کاربرد روانشناسی مثبت گرا در زندگی، مدرسه و محل کار اختصاص داده است. وی در زمینه های تکمیلی روانشناسی کوچینگ و روانشناسی مثبت گرا پیشرو بوده، و اولین مطالعه جهانی بر کوچینگ مستند محور را به عنوان روانشناسی مثبت گرای کاربردی ارائه نموده است.
دکتر گرین، جایزه بین المللی پژوهشی روانشناسی مثبت گرا را دریافت نموده است. وی به عنوان مدرس ارشد به مدت ده سال در بخش روانشناسی کوچینگ دانشگاه سیدنی با موضوع روانشناسی مثبت گرای کاربردی تدریس کرده است و نایب رئیس افتخاری انجمن بین المللی روانشناسی کوچینگ نیز می باشد. وی فعالیت مستمر در برنامه های رادیویی و تلویزیونی داشته و به عنوان متخصص کاهش استرس مقالاتی را در مجله بین المللی سلامت زنان چاپ کرده است.
کوچینگ
دکتر سوزی گرین به همراه دکتر استفان پالمر در کتاب “عملکرد کوچینگ در روانشناسی مثبت گرا ” اظهار می دارند در یک مطالعه بین المللی متمرکز بر شیوه روانشناسی کوچینگ از ۲۰۰ شرکت کننده در تحقیق پرسش شد که کدام یک از رویکردها و مُدل های زیر را در کوچینگ یا شیوه روانشناسی کوچینگ بیشتر استفاده می کنید و پاسخ هایشان نشان دهنده افزایش تأثیر شیوه روانشناسی مثبت گرا بوده است که چند رویکرد اول در زیر مشخص شده است:
کوچینگ شناختی-رفتاری
کوچینگ شناختی-رفتاری راه حل محور
روانشناسی مثبت گرا و کوچینگ راه حل محور
برنامه نویسی زبان شناسی عصبی
کوچینگ یکپارچه، ذهن آگاهی و روان پویشی
ضرورت روانشناسی کوچینگ
روانشناسی کوچینگ به معنی افزایش سلامت، رفاه و عملکرد در زندگی شخصی و حوزه های کاری ایجاد شده توسط الگوهای کوچینگ مبتنی بر یادگیری کودکان وبزرگسالان یا نظریه ها و رویکرد های روانشناسی می باشد. روانشناسی کوچینگ همچنین با عنوان کابرد سیستماتیک علوم رفتاری جهت افزایش تجربه زندگی، راندمان کار، و سلامت و رفاه افراد، گروه ها و سازمان ها تعریف می شود.
کوچینگ مستند محور، افراد را ترغیب می کند تا برای اهداف شخصی در چارچوب رابطه مبتنی بر همکاری تلاش کنند، البته باید دانست که سلامتی و رفاه ، نتیجه و محصول فرعی روند رسیدن به هدف می باشد. تحقیقات نشان داده است به دلیل این که کوچینگ مستند محور می تواند مسیری را به سوی رفاه فراهم نماید ، بنابراین می توان کوچینگ را روانشناسی مثبت گرای کاربردی به حساب آورد.
در سال های متمادی پیرامون اینکه آیا کوچ (مربی) نقش تسهیلگر صرف را دارد ، بحث های فراوانی شده است اما سوزی گرین و استفان پالمر معتقدند که اوقاتی وجود دارد که کوچینگ مستند محور، وظیفه مراقبت را به عهده داشته و بهترین و آخرین روش ها، نظیر فراهم کردن اطلاعات و و حمایت از مددجو را برای رسیدن به اهدافش نظیر بهبود سلامتی و رفاه و عملکرد مطلوب وی، به اشتراک می گذارد.
اخیراً با بروز و ظهور تعادل بین کار و زندگی به عنوان هدف مشترک در محیط های اجرایی و سازمانی و افزایش شناخت نسبت به سلامتی که نقش مهمی را در تعامل و کارکرد بازی می کند می توان گفت که کوچینگ کاربرد جامع تری پیدا کرده و بر سلامتی و رفاه بیشتر کارمندان و مدیران اجرایی متمرکز می باشد.
لازم به ذکر است که برخی محققین معتقدند که تفاوتی کیفی در نوع یادگیری در کوچینگ و آموزش وجود دارد. در آموزش، یادگیری انتزاعی دانش رخ می دهد اما کوچینگ، کاربرد مشخص یادگیری در زندگی شخصی و یا حرفه ای افراد را دنبال می کند. کوچینگ همچنین فرصتی را برای تمرین و دستیابی به بازخورد سازنده درباره یادگیری موضوع مورد نظر در دوره آموزش و کارکرد شخصی فرد، فراهم می نماید.
منابع:
۱. Positive Psychology Coaching in Practice; July 2018 ;DOI: 10.4324/9781315716169; Publisher: Routledge; ISBN: 9781317506171; Project: Investigation into coaching and coaching psychology practice
۲. https://instituteofcoaching.org/suzy-green
