یادداشت کوتاه یک مددکار اجتماعی: شادمانی و رضایت مردم از زندگی به عنوان یکی از شاخص های توسعه مطرح است | مروری کوتاه بر عوامل موثر بر کاهش و افزایش نشاط اجتماعی

انسان موجودی هدفمند و جویای نشاط (شادکامی)، خوشبختی و سعادت می‌باشد و تا زمانی که به آنچه می خواهد دست نیابد احساس نشاط، خوشبختی و سعادت نمی کند. شاید به جرأت بتوان گفت همه تلاش هر انسان در جهت یافتن شادی، نشاط و خوشبختی در آینده است. شادی و نشاط به عنوان یکی از احساسات ریشه ای مثبت و یکی از ضروری‌ترین خواسته های فطری و نیازهای روانی انسان، نقش تعیین کننده ای در تأمین سلامت فرد و جامعه دارد. در واقع می‌توان گفت احساس نشاط یکی از مهمترین پشتوانه‌های ما برای مقابله با مشکلات است. نشاط واقعی به این بستگی دارد که انسان نیازهای درونی و پنهانی خود را از طریقی که جامعه و هنجارهای معمول آن را قبول دارد، برآورد. نشاط واقعی احساسی خاص است که شخص به هنگام رسیدن به آروزهایش پیدا می‌کند. اما باید یادآور شد که احساس نشاط به متغیرهای متفاوت اجتماعی و فردی بستگی دارد. نشاط (شادکامی) موجب تحرک فیزیکی و شکوفایی ظرفیتهای جدید در جامعه می‌شود. برقراری گسترده روابط اجتماعی، گسترش مشارکت‌های مردمی و هدفمندی جامعه از آثار نشاط اجتماعی است. نشاط اجتماعی حاصل عواملی است که از جامعه ای به جامعه‌ای دیگر متفاوت اند. این تفاوت ناشی از فرهنگ جوامع است. مقبولیت اجتماعی، امید به آینده، عدالت اجتماعی، پایبندی به معتقدات دینی، بیگانگی، همبستگی و محرومیت اجتماعی از عواملی هستند که در کاهش و افزایش نشاط اجتماعی مؤثرند. امروزه باور اساسی بر آن است که در مورد یک ملت تنها با رشد اقتصادی نمی‌توان قضاوت کرد، بلکه احساس خشنودی، امنیت، رضایت اجتماعی و شادمانی مردم نیز مهم است. در این میان شادمانی و رضایت مردم از زندگی به عنوان یکی از شاخص های توسعه مطرح است. نظریه های نوین توسعه، پیشرفت هر جامعه را در گرو استفاده بهینه از نیروی انسانی آن جامعه می‌دانند. بر همین مبناست که از سال ۲۰۰۰ به بعد در نگاه سازمان ملل برای تعیین سطح توسعه یافتگی کشورها، متغیرهای شادکامی، امید به آینده، خشنودی و رضامندی افراد جامعه نیز به عنوان یک متغیر کلیدی وارد محاسبات شده است. در سند چشم انداز ۲۰ ساله جمهوری اسلامی نیز، با درک اهمیت این موضوع، بر لزوم توجه به نیروی انسانی سالم و فراهم کردن زمینه های رشد و تعالی استعدادهای انسانی و پرورش انسان های سالم، کارا، متعهد و با نشاط تأکید شده است.

پروانه خفتان | کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی؛ مدرس دانشگاه علمی کاربردی واحد کرمانشاه
اولین مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی ایران