کارگاه آموزشی طرح ملی گفتگوی خانواده در شهرستان ثلاث باباجانی استان کرمانشاه با مشارکت انجمن جامعه شناسی ایران و معاونت زنان و خانواده نهاد ریاست جمهوری برگزار شد

طرح گفتگوی ملی خانواده از مدت‌ها قبل در جلسات مدیران مرکز امور زنان و همچنین انجمن جامعه‌شناسان مطرح شد.

در دنیایی که بیشتر افراد با ورود ابزارها و وسایل جدید ارتباطی بیشتر در فضای مجازی غوطه‌ور هستند مدل و نوع ارتباط تعریفی دیگر به خود گرفته و تجمعات خانوادگی برچیده شده و بیشتر افراد جامعه سر در گوشی‌های خود کرده و به انزوا رفته‌اند.

دیرزمانی نیست که در گذشته بیشتر افراد خانواده پاسی از شب را بر محور گفتگو با یکدیگر گذرانده و مشکلات خود را در خانواده و با حضور پدر و مادر و دیگر بزرگان فامیل مطرح می‌کردند ولی اکنون سال‌هاست که آن روزها کمتر در خانواده‌ای شکل گرفته و همین امر آسیب‌هایی را به همراه داشته است.

بر همین اساس «طرح گفتگوی ملی خانواده» برای حل این مشکلات شکل گرفت که در وهله اول از سوی یکی از اساتید جامعه‌شناس مطرح شد و پس از بررسی‌های فراوان مورد استقبال معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری قرار گرفت.

این استاد بازنشسته جامعه‌شناس معتقد بود که خانواده و گروه‌های خانوادگی و خویشاوندی در دنیای امروز دیگر نمی‌توانند پناهگاه افراد جامعه باشند و یکی از مشکلات اساسی این روزها در جامعه کمبود مهارت گفتگو است که ریشه بسیاری از درگیری‌ها و نزاع‌های بین مردم را شکل می‌دهد.

پس از ارسال این طرح به معاونت امور زنان و جوانان، در مرحله اول ۳۵ جامعه‌شناس وارد میدان شدند که با انجام پژوهش در ۳۱ مرکز استان و دو شهرستان سرپل ذهاب و سقز، مطالعات پژوهشی آن به پایان رسید.

در این طرح از نظرات کارشناسان، دانشگاهیان و حتی خبرنگارانی که در حوزه خانواده فعالیت داشتند استفاده شده و حدود یک سال است که افراد تحصیل‌کرده و شاخص درگیر آن هستند.

شاید در ابتدا نام طرح این ذهنیت را در مخاطب به وجود بیاورد که اجرای آن در خانواده شکل می‌گیرد و برنامه‌ریزی خاصی برای از بین بردن فضای مجازی و نزدیک کردن افراد خانواده دارد اما باید ذکر شود که این طرحی بزرگ است که از فضای جامعه به خانواده کشیده خواهد شد؛ یعنی بستری ایجاد می‌شود که مسائل اجتماعی از جمله مشکلات امور خانواده  از زبان پدر و مادر و فرزند به صورت رودررو و چهره به چهره از طریق تسهیل‌گران (مشاوران) که بیشتر آن جامعه‌شناسان خبره هستند بیان شود.

در این طرح بهره‌گیری از دانش جامعه‌شناسی که درباره تقویت و ایجاد گفتگوهایی بین فردی، گروهی، محلی، ملی و آن هم در مورد خانواده است از رویکردهای آن محسوب می‌شود.

در همین خصوصسیامک زندرضوی در گفتگو با خبرگزاری آنا درباره طرح ملی گفتگوی خانواده گفت: در این طرح خانواده در قدم اول مسئله‌یابی مشارکتی را برای شنیدن صدای کارشناسان مرتبط با خانواده انجام می‌دهیم، چرا که گفتگو باید حول محور مشکلات خانواده‌ها باشد؛ در این فرآیند از وجود کارشناسان حرفه‌ای در کشور که بیشترین ارتباط و اطلاعات را در حوزه خانواده دارند کمک می‌گیریم.

مدیر دفاتر استانی انجمن جامعه‌شناسی ایران گفت: فرصتی ایجاد می‌کنیم تا صدای خانواده‌ها را از طریق فعالیت تسهیل‌گرانه این کارشناسان بشنویم. چراکه کسی باید باشد تا فرآیند گفتگو شکل بگیرد؛ همچنین از سه گروه اصلی درون‌خانواده (مادران، فرزندان و پدران) دعوت می‌کنیم تا داوطلب شرکت در نشست گفتگوی رویارویی و در یک تعامل سه‌ضلعی مسائل خود را با یکدیگر در میان بگذارند.

عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان بیان کرد: درباره تفاوت این طرح با مشاور خانواده گفت:‌ مشاور یک کارشناس صاحب نظری است که عموماً در امور و مشکلات خانواده دخالت مفیدی می‌کند. تسهیل‌گران مهارت و هنر را برای به‌کارگیری شنیدن صدای افراد خانواده به کار می‌برند، به جای آنکه آنان را هدایت کنند.

وی گفت: در طرح ملی گفتگوی خانواده تسهیل‌گران ما به هیچ عنوان، مشاوره و ارزیابی نمی‌کنند. بلکه کمک می‌کنند صدای کسانی شنیده شود،که صدایشان کمتر شنیده شده است.

اما این طرح احتمالاً برای مخاطب این مسئله را به وجود می‌آورد که طرح گفتگوی ملی خانواده شبیه به مشاور خانواده می‌ماند، در صورتی که مشاور خانواده در کار فرد علاوه بر مشورت دخالت هم می‌کند و سعی در برطرف کردن مشکلات آن به صورت مشاوره می‌کند اما در این طرح تسهیل‌گرانی وجود دارند که فقط مشکلات خانواده‌ها را می‌شنوند.

باید منتظر ماند و دید این طرح که در صورت اجرا می‌تواند بسیاری از مشکلات کنونی جامعه را در پیچ اول حل کند آیا به درستی اجرا می‌شود یا به سرنوشت طرح‌هایی از این دست دچار خواهد شد که در عین کارآمدی توسط مدیران اجرایی به درستی پیاده نشدند.