ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻪ در ﺟﻬﺎن، ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴـﻮن ﻧﻔـﺮ ﺑـﺮ اﺛـﺮ ﺑﻴﻤﺎری و ﺣﻮادث ﻧﺎﺷـی از ﻛـﺎر ﺟـﺎن ﺧـﻮد را از دﺳـﺖ می دﻫﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ وﺿﻌﻴﺖ در ﻛﺸﻮرﻫﺎی در ﺣﺎل ﺗﻮﺳـﻌﻪ از وﺳﻌﺖ و ﺷـﺪت ﺑﻴﺸـﺘﺮی ﺑﺮﺧـﻮردار اﺳـﺖ. در ﺣـﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺣﻮادث ناشی از ﻛﺎر به ﻋﻨﻮان ﺳﻮﻣﻴﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻣـﺮگ و ﻣﻴﺮ در ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب می آﻳﺪ و ﻫـﺮ ﺳـﺎﻟﻪ ﺑـﺮ ﺗﻌـﺪاد ﻛﺸﺘﻪشدگان ناشی از حوادث افزوده می شود. طی ۶ ماه اول سال ۱۳۸۹ در ایران، تعداد ۷۷۸ نفر جان خود را در حوادث کار از دست داده اند که در مقایسه با مدت مشابه در سال ۱۳۸۸ رشدی برابر با ۸/۱۸ درصد را نشان می دهد. عدم رضایت نکات ایمنی، بی احتیاطی و عدم استفاده از وسایل ایمنی و حفاظت فردی در بروز این حوادث نقش داشته است؛ مهمترین علل مرگ های ناشی از حوادث کار سقوط از بلندی، برخورد جسم سخت، برق گرفتگی و سوختگی اعلام شده است (شمسی و همکاران، ۱۳۹۲: ۲۰). طبق برآورد سازمان بین المللی کار (ILO)، سالانه حدود ۲۷ میلیون حادثه ناشی از کار در جهان رخ می دهد و هر سال بیش از دو میلیون نفر در اثر حوادث و بیماریهای ناشی از کار جان خود را از دست می دهند. بیش از ۴ درصد تولید ناخالص ملی کشورهای جهان به جبران خسارات ناشی از حوادث ناشی از کار اختصاص می یابد (مرکز تحقیقات و تعلیمات حفاظت فنی و بهداشت کار، ۱۳۹۴: ۹). صدمات ناشی از کار منجر به استرس کارکنان و نارضایتی شغلی می شود و میزان تغییر و جابجایی را افزایش می دهد و این امر باعث از دست رفتن دانش و مهارتهای ارزشمندی می شود که کارکنان در طول تجربه و آموزش کسب کرده اند و از طرفی منجر به از دست رفتن حافظه سازمانی می شود که بر عملکرد کسب و کار اثر منفی برجای می گذارد.
متن کامل این مقاله را از اینجا دریافت نمایید.
نویسنده: کبری واعظی؛ کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های مددکاری اجتماعی ایرانیان
