اتفاقی که اخیراً در بیمارستان خمینی شهر افتاد از زوایای متعددی قابل بحث و تحلیل است. آنچه که در ظاهر امر پیداست عدم مسئولیت پذیری یک پزشک در قبال بیمارش علی رغم تعهد و سوگندنامه ای است که یاد کرده است. اما به نظر میرسد این مسئله صرفا یک پدیده ی فردی نیست و حتی می تواند حاکی از یک فاجعه ی اجتماعی باشد. بنابراین ضروری است نگاه کلان تری به این موضوع داشت و چه بسا نوک قله ی کوه یخی باشد که باید به کنه و عوامل اساسی آن پرداخت. به نظر می رسد این پدیده با کاهش سرمایه ی اجتماعی در سطح جامعه به طور وسیع در ارتباط باشد. یعنی هنگامی که در جامعه ای شاخص هایی نظیر تعهد. ارتباطات. مشارکت. نوع دوستی. بی تفاوتی اجتماعی و … پایین باشد افراد تعهدی نسبت به همدیگر نخواهند داشت. لذا شاهد چنین پدیده هایی خواهیم بود. در یک تحلیل دیگر می توان مدعی شد که هر وقت در جامعه ثروت هدف باشد لذا اعضای جامعه از هر وسیله ای برای رسیدن به آن استفاده می کنند. به نظر می رسد در شرایطی زندگی می کنیم که ثروت در جامعه هدف شده باشد و لذا افراد از تعهدات حرفه ای برای رسیدن به ثروت استفاده می کنند. شاید بارها شنیده باشید که بسیاری از بیماران به دلیل عدم توانایی و استطاعت مالی قادر به پرداخت هزینه های بیمارستان نبوده اند و لذا یا مجبور به فرار یا گدایی و … شده اند. همچنین این پدیده با سیستم رفاهی درمانی در جامعه نیز پیوند دارد. علی رغم تلاش هایی که طی دو سال اخیر در حوزه ی درمان در کشور انجام شده است اما چالش های اساسی وجود دارد این واقعیت که بسیاری از اقشار طبقات پایین جامعه که درصد قابل توجهی را تشکیل می دهند قابل کتمان نیست و لذا از منابع درمانی و دارویی محروم می باشند و به نظر می رسد نیازمند تغییر اساسی در سیستم رفاهی و درمانی در جامعه هستیم. در نهایت من با هر گونه تحلیل فردی این پدیده چندان موافق نیستم و معتقدم که این مسئله را باید در بطن جامعه و تغییر در ارزش ها. وضعیت سیستم درمانی و بهداشتی و سرمایه ی اجتماعی جستجو نمود.
سلمان قادری
تحلیل گر و آسیب شناس اجتماعی
منبع: روابط عمومی وبسایت رسمی مددکاران اجتماعی ایران
