چرا مددکاری اجتماعی برای افراد بی خانمان؟
نویسنده: دیوید کوآن
مقدمه ای بر منشور اخلاقی انجمن ملی مددکاران اجتماعی ایالات متحده (NASW) می گوید: “مأموریت اصلی حرفه مددکاری اجتماعی، ارتقاء سطح رفاه بشری و کمک به برآورده ساختن نیازهای اساسی انسانی همه مردم است، با توجه ویژه به نیازها و توانمند سازی افرادی که آسیب پذیر و مظلوم هستند و در فقر زندگی می کنند. ” این بیان مأموریت، مشخص می سازد که مشارکت در کار برای جلوگیری و از بین بردن بی خانمانی در ذات مددکاری اجتماعی است.
بی خانمانی ایده ای نسبتاً آسان برای توضیح دادن به آمریکایی های عادی است، اما متأسفانه مفهوم سازی می تواند بسیار پیچیده و دشوار باشد. وقتی به شما می گویم که دیروز فرد بی خانمانی را دیدم، احتمالاً فرد کثیفی را تصور می کنید که لباسهای کهنه به تن دارد و شب را در خیابان می خوابد و در طول روز علامت جعبه مقوایی برای در خواست پول در دست نگه می دارد. ممکن است یک کهنه سرباز جنگ ویتنام مبتلا به PTSD، یک زن با دندانهای زرد معتاد به هروئین را مجسم کنید که به آرامی یک سبد خرید فلزی زنگ زده پر از قوطی های نوشابه های قابل بازیافت و لباس های بو گندو و پر از کیسه های پلاستیکی را هل می دهد. به نوعی، عمدتاً به دلیل سیاست های دولتی که فقر و بی خانمانی را جُرم می داند، این افراد معتاد بد بو، کثیف و به لحاظ روانی بیمار که نشانه های مقوایی در دست دارند، به تصویری عمومی از بی خانمانی تبدیل شده اند. آنها تصاویر قدرتمندی هستند که حتی مددکاران اجتماعی و مددکاران اجتماعی مشتاق و بلندپرواز را نیز تحت تأثیر قرار می دهند. پشت پرده چنین تصاویری است که این هیئت مدیره پینترست باید به این سوال پاسخ دهد: “چرا برای افراد بی خانمان باید مددکاری اجتماعی انجام داد؟”
فایل متن کامل مقاله را از اینجا دریافت نمایید.
گردآوری و ترجمه: فاطمه محمدی
انتشاریافته در مجموعه رسانه های مددکاری اجتماعی ایرانیان
