در ادامه حرکت رسانه ای تحت عنوان “معرفی فرهیختگان مددکاری اجتماعی استان اصفهان” که در قالب سلسله مصاحبه های اختصاصی با فعالان و پیشکسوتان این حوزه در استان اصفهان در دستور کار این پایگاه تخصصی قرار گرفته و مرحله به مرحله، به شکل برنامه ریزی شده در دست اجرا می باشد، قسمت پنجم آن مصاحبه با آقای نصراله احمدی اصفهانی می باشد که به شرح ذیل صورت پذیرفته است.
***ضمن سلام و عرض ادب و احترام؛ لطفاً خودتان را به اختصار معرفی بفرمایید. از سوابق تحصیلی و شغلی خودتان بفرمایید، اینکه چطور شد به حرفه مددکاری اجتماعی علاقمند شدید و این رشته تحصیلی را در آن مقطع زمانی انتخاب فرمودید؟
اینجانب نصراله احمدی اصفهانی متولد ۱۳۱۶/۱۱/۱۹ استان اصفهان هستم. از سال ۱۳۴۷ من وارد رشته خدمات اجتماعی شدم. سال ۱۳۴۶ من در وزارت عمران و نوسازی کشور به عنوان دهیار بودم. به ما اطلاع دادند که رشته خدمات اجتماعی جز رشته های بورسیه محسوب می شود و دو سال امتحان دادم و قبول می شدم ولی با انتقالی من موافقت نمی شد چون به من پست سرپرست بخش را داده بودند. دفعه بعد که در امتحان شرکت کردم وارد دفتر خانم فرمان فرماییان شدم و به ایشان گفتم که من به این رشته علاقمند هستم ولی سازمان با ادامه تحصیل من موافقت نمیکند. خانم فرمان فرماییان به من گفتند که برو وسایل خود را جمع کن و بیا. و خودشان با اداره تماس گرفتند و اجازه ادامه تحصیل من را گرفتند.
به محض فارغ التحصیلی ما را به سنندج در کردستان اعزام کردند و پست رئیس آموزش در سازمان کشاورزی دادند و در بخش عمران روستایی بود که در آن زمان بحث ترویج آبادانی بود و برای سربازی برای ترویج کشاورزی فرستاده می شد و من رئیس این اداره بودم. حدود یکسال رئیس آموزش ترویج آبادانی بودم و با ساخت ماکت چشم انداز آینده را نشان می دادیم. سربازها تحت این عنوان باید برای ارگان ما کار می کردند و مهندس برق و … بود باید برای ما کار می کرد. بعد پست رئیس اداره نوسازی کرمانشاه به من محول شد و بعد از انتقالی به کرمانشاه من وارد حیطه فنی شدم یعنی ساخت و ساز مدرسه، مهدکودک، جاده سازی، جدول کشی و … شدم.
***به نظر شما کیفیت ارائه خدمات تخصصی اجتماعی، از گذشته تا به امروز چه تغییراتی داشته است؟ کیفیت ارائه خدمات تخصصی اجتماعیِ امروز را چگونه ارزیابی می فرمایید؟ خدمات قابل ارائه به جامعه هدف ما مددکاران اجتماعی به نظر شما کافی است یا نیاز به بسط و گسترش خدمات اجتماعی چه از لحاظ کمّی و چه کیفی وجود دارد؟
من به محض فارغ التحصیلی وارد حیطه عمران و ساخت و ساز شدم ولی از اطلاعات درسی خود برای آبادانی و وعمرانی روستاها تلاش زیادی انجام دادم. مثلا مراجعینی داشتیم که به علت نداشتن حمام به ما مرتباً مراجعه می کردند و من به عنوان مددکار اجتماعی با اهالی روستاها رفتار می کردم.
***مهمترین اقشار جامعه هدف مددکاران اجتماعی در آن مقطع زمانی چه کسانی بودند؟ مهمترین آسیب اجتماعی آن مقاطع زمانی کدام آسیب یا آسیب ها بودند؟
مشکلات در جامعه ما روز به روز رو به فزونی است. در آن زمان ما اعتیاد، طلاق، مشاجرات و اختلافات خانوادگی، هم جنس گرایی بود. در همان زمان هم مشکل هم جنس گرایی بود ولی افراد اصلا جرات بیان و مطرح کردن را نداشتند. بیشتر طلاق هایی که رخ می داد به علت مشکلات اقتصادی بود و برای رفع آن، ایجاد اشتغال بود. سعی میکردیم برای مددجو شغلی را بستگی به توانایی او پیدا کنیم. خودشناسی را اگر مددکاران اجتماعی بتوانند در مددجوها ایجاد کنند اقدام بزرگی را انجام داده اند چون باید فرد به توانمندسازی برسد و بتواند از پس مشکلات خودش بربیاید. در کل آسیب های اجتماعی پنهان بود.
***لطفاً یکی از بهترین خاطرات دوران تحصیلی یا شغلی خودتان را در عرصه مددکاری اجتماعی مطرح بفرمایید.
اولین روزی که سر کلاس حاضر شدیم همه نسبت به هم ناآشنا بودیم و ۵۴ نفر بودیم و نصف دختر بودند و نصف پسر. البته من چون بورسیه بودم سن ام از هم کلاسی هام بالاتر بود. خانم فرمان فرماییان وارد کلاس شدند و همه به نشانه احترام از جا بلند شدیم و به محض نشستن، گفتند چرا خودتان را طبقه بندی کرده اید؟ خانم ها یک طرف و آقایان طرف دیگر. خانم فرمان فرماییان مطرح کردند که شما باید خدمت به جامعه ایی بکیند که زن و مرد باهم زندگی می کنند و شما باید مثل خواهر و برادر کنار همدیگر بنشینید و آموخته های خودتان را در دل جامعه ببرید و برای رشد جامعه استفاده کنید. این باعث شد که ما در جامعه بتوانیم با همه افراد کار کنیم. البته این مبحث بسیار طولانی تر بود که اکنون به همین نکات بسنده می کنیم.
نکته بعدی حمایت همه جانبه خانم فرمانفرماییان از دانشجویان خود بود ایشان برای دانشجوهایی که مشکل مالی داشتند اشتغال ایجاد می کرد تا با کار کردن هزینه تحصیل خودشان را کسب کنند.
***برای مددکاران اجتماعیِ امروز، در واقع برای این نسل از جامعه مددکاران اجتماعی کشور چه پیشنهادات و رهنمودهایی دارید؟
خود مددکاران اجتماعی در سراسر کشور باید در شرایط کنونی با ارتقای دانش خود به معلومات شان کمک کنند و به تبع منجر به بهبود جایگاه خود شوند. حتی می توان برای رئیس بیمارستان ها شرح وظایف مددکاران اجتماعی ارسال شود تا از این رشته و وظایف آن آگاهی پیدا کنند و به توانایی آن ها پی ببرند. این مشکل همان زمان گذشته است. در بیمارستان هیچ فردی از وظایف مددکاران اطلاعی ندارد و فقط همه وقتی مشکل پرداخت هزینه دارند به مددکاران در بیمارستان ارجاع داده می شوند. مددکاران اجتماعی با اتحاد و همبستگی و ارسال مطالب و تهیه نشریه کشوری منجر به ارتقا و شناخت حرفه خود شوند. حتی در زمینه دستمزد مددکاران اجتماعی به آن ها سختی کار تعلق بگیرد.
مصاحبه و گردآوری: هُما صدری
منبع: پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران
