عبور بهینه از تغییرات اجتماعی، برخورداری از ظرفیت جذب و قابلیت انطباق و همینطور غلبه بر تهدیدات و چالش ها جز با قدرت تاب آوری امکان پذیر نیست.
مسیر توسعه تاب آوری از مسیر پایداری جدا نیست. هر مقدار که در مسیر تاب آوری بکوشیم تصویر درخشان و امیدوار کننده تری از منابع و آینده در حوزه های مختلف (اجتماعی، فرهنگی، زیست محیطی …) بدست خواهد آمد.
انتظار میرود جامعه مددکاران اجتماعی ایران همراه با همتایان خود در سراسر دنیا این نکته را مدنظر قرار دهند که افراد ناپایدار توانایی تشکیل جوامع پایدار را نخواهند داشت و هم از این روست که توسعه پایداری و پویایی فردی اهمیت مضاعف پیدا میکند.
از آنجا که تاب آوری بهترین پیش بینی کننده بهزیستیِ روانشناختی به شمار می آید لذا امید میرود که توجه به این مقوله نیز در مبحث پردامنه پایداریِ اجتماعی از جایگاه شایسته تری برخورددار گردد.
ایجاد انسجام و تعهد به فعالیت جمعی در مقابله با تهدیدات و عوامل ناپایدار کننده در دنیای امروزی، به ویژه در حوزه مسائل زیست محیطی نکته شایان توجه دیگریست که پیشرفت انسانی را عمق و معنای بیشتری می بخشد که بعنوان یک حوزه کاریِ ویژه، شایسته توجه بیش از اینهاست.
