به گزارش مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی ایران؛ مصطفی اقلیما، آسیب‌شناس اجتماعی عنوان کرد: بزرگ‌ترین مشکل خبرنگاران این است که کارفرمایان که همان مدیران رسانه هستند اجازه چاپ مشکلات آنان را نمی‌دهند چون خبرنگار به‌عنوان کارگر حقی برای چاپ مشکلات خود در روزنامه و خبرگزاری‌ها ندارد و تصمیم نهایی با کارفرما و مدیران رسانه است. کدام روزنامه نوشت که خبرنگاران تعدیل شدند؟ روزنامه‌های معتبر کشور نیروهای خود را اخراج کردند و دست به تعدیل گسترده خبرنگاران زدند آیا مردم باخبر شدند؟ اینجاست که میگوییم برده‌داری نوین در مطبوعات و خبرگزاری‌های کشور بیداد می‌کند.
روزنامه‌نگاری ایران در یک سال اخیر، بیش از هر زمان دیگری دچار بحران شد، از کمبود کاغذ گرفته تا تأمین منابع مالی مشکلاتی است که رسانه‌های ایرانی را به سمت پایان کار خود سوق می‌دهد. دراین‌بین عموم روزنامه‌نگاران کشور نیز ازنظر مالی در وضعیت بدی قرار دارند و این مسئله در رسانه نمود پیدا می‌کند. بسیاری از روزنامه‌ها صفحات چهار رنگشان را تک‌رنگ کرده‌اند و برخی روزنامه‌ها هم دیگر روزهای پنجشنبه منتشر نمی‌شوند.
نبود کاغذ و گسترش نابسامانی‌های اقتصادی از یک‌سو بحران کرونا از سوی دیگر بسیاری از نشریات کاغذی و خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری را به سمت تعدیل نیرو سوق داده است بحرانی که کمابیش دامن همه رسانه‌ها چه خصوصی و چه وابسته به نهادهای دولتی را گرفته است. سؤالی که اینجا مطرح می‌شود این است که علت اخراج بی‌سابقه خبرنگاران در رسانه‌های مدعی عدالت‌خواهی چیست؟
*اخراج خبرنگاران به خاطر کمبود و گرانی کاغذ و یا موضوع کرونا نیست
مصطفی اقلیما گفت: اخراج خبرنگاران از مطبوعات و خبرگزاری‌ها به دلیل کمبود و گرانی کاغذ و یا موضوع کرونا نیست. روزنامه‌هایی که در شرایط اقتصادی امروز کشور چاپ می‌شوند، بودجه‌هایشان از طریق احزاب تأمین می‌شود هیچ روزنامه‌ای نیست که تنها از طریق تبلیغات کسب درآمد داشته باشد. پس در این شرایط چرا باید روزنامه‌ها و یا رسانه‌ها دست به تعدیل نیرو و خبرنگاران بزنند؟ در جواب این سؤال باید گفت در کشور هیچ کارمند و کارگری امنیت شغلی ندارد که علت آن عدم پاسخگویی مسئولین به افکار عمومی است.
رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران گفت: زمانی که یک کارگر در مغازه‌ای مشغول به کار می‌شود کارفرما باید او را بیمه کند که اگر این امر محقق نشد اداره کار برخورد قاطعی با کارفرمای متخطی خواهد داشت اما مسئله‌ای که برای خبرنگاران وجود دارد این است که زمانی که می‌خواهند مشغول به کار شوند کارفرما طی می‌کند که حق التحریر باید کارکنید تا پولی بابت بیمه خبرنگار پرداخت نکند در این شرایط تازه اگر از کار خبرنگار راضی باشند پول بیشتری بابت مطالب تولیدی خبرنگار اختصاص خواهند داد که این ظلم بزرگی به خبرنگاران محسوب می‌شود.
* خبرنگاری در ایران جزو مشاغل آسیب‌زا محسوب می‌شود
اقلیما افزود: خبرنگاری در ایران جزو مشاغل آسیب‌زا محسوب می‌شود چراکه وقتی مطلبی تولید می‌کند اگر آن مطلب خلاف چارچوب‌ها و خط قرمزهای معمول در کشور باشد با او برخورد سختی خواهد شد و آن روزنامه و یا خبرگزاری توقیف خواهد شد اما درصورتی‌که اگر فردی در اداره و یا سازمان دولتی خلافی انجام دهد هیچ‌وقت آن نهاد را تعطیل نمی‌کنند و تنها با متخلف برخورد می‌کنند.
این جامعه‌شناس گفت: متأسفانه روزنامه‌نگارانی که از حقوق سایر اقشار جامعه دفاع می‌کنند هیچ زمانی امنیت شغلی نداشتند، سؤال اینجاست که چرا مسئولان به مطالبات این قشر توجه نمی‌کنند؟ وقتی مسئولی که گفت‌وگوی ضبط‌شده با خبرنگار را انکار می‌کند چه انتظاری می‌توان از او داشت؟! متأسفانه در شرایطی که تمام افراد جامعه و مسئولین از خبرنگار به‌عنوان ابزار رسیدن به خواسته‌های خود استفاده می‌کنند، کسی به فکر خبرنگار نیست.
رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی اضافه کرد: خبرنگاری که به همه مشکلات و خواسته‌های تمام اقشار جامعه می‌خواهد ورود پیدا کند و آن مشکل را از طریق پیگیری از مسئولین امر مرتفع نماید هیچ‌کس پیگیر مطالبات او نیست این موضوع خیلی تأسف‌بار و ناراحت کنند ست و مصداق بارز این ضرب‌المثل «هر چه بگندد نمکش می‌زنند وای به وقتی‌که بگندد نمک» هست.
* چرا مدافعان حقوق کارگران، مشکلات خبرنگاران را نادیده می‌گیرند؟
او ادامه داد: خبرنگاری نیز جزو قشر کارگر محسوب می‌شود؛ چرا آن‌قدر که از حقوق کارگران دفاع می‌کنند از حقوق خبرنگاران کسی دفاع نمی‌کند، خبرنگاران امروز در شرایط بحرانی قرار دارند چرا مدافعان حقوق کارگران مشکلات این قشر را نادیده می‌گیرند؟
اقلیما عنوان کرد: در همه جای دنیا روزنامه‌ها یک سایت آنلاین دارند که مطالبی که می‌خواهد در روزنامه چاپ شود و یا بعضاً مطالب مهمی که به دلیل فشردگی صفحات قابلیت چاپ ندارد را به‌صورت آنلاین در اختیار مخاطبان خود قرار می‌دهد، خیلی از روزنامه‌های ایران نیز تبلیغات خود را از طریق روزنامه و یا سایت آنلاین خود جذب می‌کنند که از این طریق درآمدزایی بسیار خوبی نیز دارند اما متأسفانه شاهد آن هستیم که همین سایت‌های آنلاین بسیاری از خبرنگاران خود را به‌عناوین‌مختلف تعدیل کردند و جالب اینجاست که مدیران مسئول این سایت‌های خبری خود به‌عنوان نمایندگان مردم در مجلس دم از دفاع حقوق کارگران می‌زنند که مصداق بارز این ضرب‌المثل که «واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند» هستند.
* خبرنگاران از پزشکان و اساتید دانشگاه برای یک جامعه مفیدتر می‌باشند
این مددکار اجتماعی افزود: به‌عنوان یک کارشناس و استاد دانشگاه معتقدم خبرنگاران از پزشکان و اساتید دانشگاه برای یک جامعه مفیدتر می‌باشند چراکه چشم و گوش رئیس‌جمهور و وزرا و مسئولین مملکتی هستند. خیلی از مسائلی که در کشور اتفاق میافتد اطرافیان مسئولین و وزرا و رئیس‌جمهور از او پنهان می‌کنند.
این آسیب‌شناس مطرح کرد: بسیاری از مسئولین می‌خواهند کار کنند اما از مشکلات به وجود آمده باخبر نیستند. روزنامه‌ها وقتی خبری می‌نویسند مسئولین آن خبر را می‌بینند و مطالعه می‌کنند و آن زمان می‌توانند درباره چرایی و علت مشکل به وجود آمده راه‌حل درستی اتخاذ کنند.
اقلیما گفت: خبرنگاران علل و عوامل مشکلات موجود در کشور را بررسی می‌کنند و موضوع را برای مخاطبان کنکاش می‌کنند به‌عنوان نمونه خبرنگاران بررسی می‌کنند که چرا روسپی‌گری در کشور به وجود آمده است و روسپی‌گری را عیب نمی‌بینند و به دنبال این حقیقت می‌گردند که چرا این خانم روسپی شد و چطور جامعه این خانم را به این سمت سوق داد. خبرنگار این نکته را در ذهن مخاطبان خود گوش زد می‌کند که اگر هر فردی جای آن خانم بود دست به چنین کاری می‌زد پس باید آن علت که فرد به سمت روسپی‌گری می‌رود را پاک کرد نه روسپی گران را بازداشت کنند که این مطالبه گری اجتماعی را تنها خبرنگاران هستند که به گوش جامعه می‌رسانند.
* خبرنگاران چشم و گوش مسئولین هستند
پدر مددکاری اجتماعی ایران گفت: برای همین است که میگوییم خبرنگاران چشم و گوش مسئولین هستند چراکه علل و عوامل آسیب‌های اجتماعی و یا سایر مشکلات جامعه را بررسی می‌کنند و در آن زمان است که مسئولین می‌توانند خیلی ساده از نتایج گزارش‌ها و تحقیقات خبرنگاران برای برطرف کردن نقیصه به وجود آمده استفاده لازم را برده و راهکار مناسب را اتخاذ نمایند.
رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران مطرح کرد: متأسفانه تمامی مسئولین و یا کارفرمایان گزارشات مجانی می‌خواهند و هر جا که از آن گزارش خوششان نیامد به خبرنگار می‌گویند که خبر و گزارشت بیخود است اما از همان خبر بیخود به نفع خودشان و درجایی که می‌خواهند استفاده لازم را می‌برند.
وی گفت: در هیچ کجای دنیا مسئولین به خبرنگاران حق توهین ندارند اما در ایران به‌راحتی به این قشر آسیب‌پذیر توهین می‌کنند و به‌نوعی از ایشان سوءاستفاده می‌کنند. اینجا خیلی راحت سردبیری که از حزب خاص آمده تمامی خبرنگاران باسابقه را اخراج می‌کند و افراد زیردست خود را وارد مطبوعات و دنیای رسانه می‌کند و اسم خبرنگار را بر روی آنان می‌گذارد درصورتی‌که شاید آن فرد درک لازم برای خبرنگاری را نداشته باشد.
* شرایط امروز روزنامه‌نگاران همان شرایط برده‌داری نوین است
این جامعه‌شناس گفت: شرایط امروز روزنامه‌نگاران همان شرایط برده‌داری نوین است و کارفرمایان طوری از آنان کار می‌کشند که پولی که به او می‌دهند هزینه تماس‌های تلفنی برای پیگیری اخبار و گزارش‌هایش نمی‌شود.
اقلیما افزود: متأسفانه قوانین درستی نیز برای احقاق حقوق روزنامه‌نگاران نوشته‌نشده است و امروز کار به‌جایی رسیده که رسانه‌ها خیلی راحت خبرنگاران خود را تعدیل می‌کنند بدون آنکه نگران برخورد قضایی و قانونی قاطع با خود باشند کجای کار اشتباه بوده؟ چرا مسئولین و یا نمایندگان مردم فوریتی در دستور کار خود برای احقاق حقوق و یا تشکیل نهاد نظارتی مخصوص روزنامه‌نگاران ندارند تا جلوی این برخوردهای غیراخلاقی با خبرنگاران که آگاهی‌بخشان جامعه هستند، گرفته شود؟
* بزرگ‌ترین دغدغه مردم بیکاری‌شان در زمان پساکرونا است
وی گفت: امروز گروه‌گروه کارمندان را از سازمان‌ها اخراج می‌کنند، چرا در شرایط کنونی هیچ‌وقت دولت ممنوعیتی برای اخراج کارمندان و کارگران اعلام نکرده است؟ بزرگ‌ترین دغدغه مردم بیکاری‌شان در زمان پساکرونا است اما دغدغه دولت این نیست. کشورهای پیشرفته هیچ‌وقت نمی‌گذارند که یک کارخانه بسته شود و هزینه امورات داخلی چندماهه آن واحد تولیدی را پرداخت می‌کنند و یا حتی برفرض مثال اگر قرار است بسته شود تمامی حقوق کارگران را پرداخت می‌کنند اما چرا در کشور ما این‌گونه نیست و دولت برنامه‌ای برای پرداخت حقوق کارگران ندارد و تنها واکنشش دادن وام با بهره و بیمه بیکاری است که باید مورد تائید همان کارفرمایی که کارگر خود را اخراج کرده است، برسد؟
این جامعه‌شناس گفت: موضوع دیگری که مطرح می‌شود این است که اگر خبرنگاران کار نکنند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ چه کسی قرار است فعالیت‌های وزرا را به گوش مردم برساند؟ در کشوری که به دلیل شیوع کرونا تمامی ادارات را به حالت تعلیق درآورد و مملکت هیچ تکانی نخورد، باید این نکته لحاظ شود که اگر یک هفته تمامی خبرنگاران هیچ خبری ننویسند کل روزنامه‌ها و یا خبرگزاری‌ها تعطیل خواهد شد و مسئولین می‌مانند که حرف‌های خود را با چه کسانی مطرح کنند و جلوی چرخ پیشرفت کشور گرفته خواهد شد.
وی افزود: به‌عنوان نمونه اگر وزیری بر سر وزارتخانه نباشد مهم نیست چراکه کار آن وزارتخانه انجام می‌شود اما همین خبرنگاری که به نظر هیچ‌کس نمی‌آید، اگر روزی نباشد تمامی خبرها به گوش مردم نمی‌رسد و باعث تعطیلی مجلات و روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و بیکاری افرادی که غیرمستقیم از طریق این قشر کسب درآمد می‌کردند، خواهند شد.
* کارفرمایان خبرنگاران را طوری استخدام می‌کنند که نتوانند حق‌وحقوق خود را مطالبه کنند
پدر مددکاری اجتماعی ایران مطرح کرد: در کشوری که کار نیست و با مشکلات اقتصادی فراوانی دست‌وپنجه نرم می‌کند افراد جامعه مجبور هستند برای کسب درآمد هر شرایطی را پذیرا باشند که این قاعده برای خبرنگاران نیز وجود دارد. متأسفانه روزنامه‌نگاران برای گذران زندگی خود ناچار تن به مطلب فروشی می‌دهند و باکار کردن بدون قرارداد با دستمزد پایین‌تر از قانون کار و بدون بیمه سعی بر برطرف کردن مشکلات مالی خود می‌کنند. این ظلم کارفرمایان در حق خبرنگاران هیچ‌گاه دیده نشده است، کارفرمایانی که داعیه دین و مذهب و حلال و حرام دارند نیز با خبرنگاران خود چنین برخوردی می‌کنند آیا دین اسلام نگفته هر جا ظلمی دیدید از مظلوم دفاع کنید چرا مسئولین این مسائل را نادیده می‌گیرند؟ کارفرمایان خبرنگاران را طوری استخدام می‌کنند که نتوانند حق‌وحقوق خود را مطالبه کنند و اگر هم این کار را انجام دهند آن فرد را اخراج می‌کنند بدون آنکه حقوق او را پرداخت نمایند.
*بزرگ‌ترین مشکل خبرنگاران این است که اجازه چاپ مشکلاتشان را ندارند
رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی اضافه کرد: بزرگ‌ترین مشکل خبرنگاران این است که کارفرمایان که همان مدیران رسانه هستند اجازه چاپ مشکلات آنان را نمی‌دهند چون خبرنگار به‌عنوان کارگر حقی برای چاپ مشکلات خود در روزنامه و خبرگزاری‌ها ندارد و تصمیم نهایی با کارفرما و مدیران رسانه است. کدام روزنامه نوشت که خبرنگاران تعدیل شدند؟ روزنامه‌های معتبر کشور نیروهای خود را اخراج کردند و دست به تعدیل گسترده خبرنگاران زدند آیا مردم باخبر شدند؟ اینجاست که میگوییم برده‌داری نوین در مطبوعات و خبرگزاری‌های کشور بیداد می‌کند.
*هیچ مرجعی در کشور وجود ندارد که اعلام کند چقدر از خبرنگاران کشور تعدیل شدند
اقلیما عنوان کرد: هیچ مرجعی در کشور وجود ندارد که اعلام کند چقدر از خبرنگاران کشور تعدیل شدند، وزارت ارشاد چرا پیگیر اخراج خبرنگاران نیست؟ چرا وزارت کار ستاد ویژه‌ای برای برخورد با روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری که خبرنگاران خود را تعدیل کردند، نمی‌کند؟
پدر مددکاری اجتماعی ایران گفت: درزمانی که کشور به دلیل شیوع کرونا در شرایط بحرانی قرارگرفته است و معیشت مردم در تنگنا قرارگرفته چرا باید خبرنگاران و کارگران و کارمندان اخراج شوند؟
این مددکار اجتماعی افزود: در روزهای که همه گرفتار هستیم خبرنگاران هم باهم متحد نیستند و از پشت‌هم درنمی‌آیند و در این شرایط خاص حاضر هستند خودشان سرکار بمانند و مدافع حقوق همکاران خود نباشند تا بتوانند معیشت خود را تأمین کنند که این درد جامعه ماست.
وی ادامه داد: اگر خبرنگاران تصمیم بگیرند تا با اتحاد چند هفته کاری نکنند و قلم نزنند کارفرمایان دیگر نمی‌توانند حقوق آنان را ضایع کنند اما مشکلات اقتصادی و احتیاج خبرنگاران به پول برای گذران زندگی سبب برخورد زشت کارفرمایان با آنان می‌شود.
اقلیما افزود: خبرنگارانی که برای رساندن پیام و گفتن حقیقت در تمامی شرایط درصحنه حاضر هستند و خبر و گزارش تولید می‌کنند تا آگاهی جامعه را افزایش دهند باید موردحمایت بیشتر مسئولین قرار گیرند.
رئیس انجمن علمی مددکاری اجتماعی ایران گفت: رهبر معظم انقلاب اسلامی حتماً این گفت‌وگو را خواهد خواند و همین‌جا بنده از ایشان می‌خواهم تا با مسئولینی که به فکر خبرنگاران نیستند و برای احقاق حقوق ازدست‌رفته خبرنگاران کاری نمی‌کنند برخورد کنند.
پدر مددکاری اجتماعی ایران در پایان گفت: پس نتیجتاً تنها راهی که وجود دارد تا صدای مظلومیت خبرنگاران شنیده شود ورود مستقیم رهبر معظم انقلاب به این قضیه است و امیدواریم کسانی که اطراف رهبر هستند این موضوع را به گوش ایشان برسانند چراکه این موضوع مشکلی است که می‌تواند معضلات قشر عظیمی از جامعه را برطرف کند. اگر رهبر انقلاب بدانند چنین مسئله‌ای وجود دارد حتماً دستور برخورد با متخلفین را خواهند داد.
