تاب آوری سیاسی چیست؟ مفهوم تاب آوری در ادبیات سیاسی توسط نظرات محققینی چون واکر و کوپر ارائه گردیده است که اقتصاد سیاسی تاب آوری را به اکولوژی سیستم ها و اقتصاد نئولیبرال پیوند می دهد. تاب آوری بوم شناختی نیز به سیستم ها به صورت پیچیده تر می نگرد که نقاط ثبات متعددی دارند. این نگاه به سیستم ها کمک می کند تا تحت شرایط سخت و تغییرات بزرگ خوب عمل نموده و مقاومت نمایند. نظریات فردریش هایک مربوط به ویژگی پیچیده ی خود- سازماندهی سیستم های بازار با اکولوژی سیستم ها ترکیب یافته تا مفهوم تاب آوری را به صورت یک انطباق عمومی در اختلالات و آشفتگی های ناگزیر آینده شکل دهد.
تاب آوری سیاسی چیست؟
باشگاه تاب آوری: تاب آوری مَجامع شهری از زمان بررسی بمباران راهبردی ایالات متحده آمریکا در جنگ جهانی دوم نگرانی دولت ها بوده است، اما در حقیقت تاب آوری از اواسط دهه ۲۰۰۰ هنگامی که به عنوان مفهومی برای حل ناامنی های جنگ علیه تروریسم و تغییرات آب و هوایی پذیرفته شد وارد راهبردهای امنیت ملی و رویکردهای مرتبط با مخاطرات برای امنیت و مدیریت حوادث شده است.
ورود تفکر مرتبط با تاب آوری به سیاست چندین دلیل عقلانی داشته است. این مفهوم از منظر روانشناختی به ظرفیت افراد و گروه های اجتماعی می پردازد که در برابر بلایا بیشتر و بهتر مقاومت نموده و هر چه سریع تر و زودتر بهبود یابند. در کاربردهای سیاسی، تاب آوری نه تنها قدرت بهبودی از شرایط استرس زا و اختلالات و برگشت به حالت عادی است بلکه حرکتی رو به جلو از طریق انطباقی است که با وجود منفی گری کلی نسبت به آسیب پذیر بودن در برابر صدمات مداوم بیرونی ، مطلوب شمرده می شود.
در حالی که تاب آوری یک نگرانی سیاسی از دهه ۲۰۰۰ بوده است، بسیاری از پژوهشگران در مباحثات، تحلیل ها و ارتقای سیستم های تاب آوری خود و روش های ایجاد آن برای جوامع، سیاست را مورد توجه قرار نداده اند. این موضوع می تواند به بحثی اصولی پیرامون تاب آوری منجر شود که ناشی از عادی سازی تاب آوری و ضرورت آن به عنوان کالای جهانی مفید (راه و روش) برای همه است. گذشته از این، تاب آوری می تواند اَشکال انحرافی به خود بگیرد در جایی که عناصر داخلی یک سیستم بر خلاف ثبات و بقای آن کار می کنند یا در فضایی که تاب آوری روش هایی را که از لحاظ اجتماعی ناعادلانه و از منظر بوم زیستی ناسالم است حفظ می نماید.
مطالعاتی که بر سیاست تاب آوری تمرکز دارند نگاهی انتقادی داشته، و با نگاه سیاسی آن را ساخته یا حفظ می نمایند. هنگام بررسی تاب آوری با چنین آگاهی حیاتی پرسش هایی نظیر تاب آوری چه چیزی، برای چه و برای چه کسی مهم تلقی می شوند. علاوه بر این، هنگام تحقیق پیرامون تاب آوری از روی احتیاط باید این سوال را مطرح کرد که از منظر سیاسی و اجتماعی چه کاری انجام می دهد، چه نوع از ذهنیت ها و عینیت ها را ایجاد می نماید، چه نوع از ارزش هایی را تعیین و ثبت می کند، و چه چیزی و چه کسی گفتار و روش های تاب آوری را بیان می دارد.
یکی از دیدگاه های اصلی انتقادی درباره سیاست تاب آوری، نوعی دولت گرایی نئولیبرال می باشد که برای بقای خود مسئولیت را به دوش افراد و گروه های آسیب پذیر گذارده در حالی که به طور همزمان عاملیت سیاسی خود را ترک نموده تا بر تغییر اختلالات مستمری که با آن مواجه می شوند تاثیر بگذارد. همچنان برخی اظهار می دارند که تاب آوری نبایست صرفا با سیاست های تاب آوری دولت ها و جوامع معدود و خاصی مطابقت داشته باشد، در عوض به طور گسترده بررسی شده، و احتمال اینکه بتواند در خدمت برنامه های پیشرفت و توسعه باشد، حفظ گردد.
منبع:
Politics of Resilience – International Relations – Oxford Bibliographies.mhtml
