تاب آوری را می توان آموخت و توسعه داد

تاب آوری را می توان آموخت و توسعه داد. آموزش به دانش‌آموزان که چگونه انتخاب‌های سازنده داشته باشند و تشویق آنها به انجام این کار می‌تواند از تاب آوری دانش‌آموزان حمایت کند.

تاب آوری را می توان آموخت و توسعه داد

راهبردهایی برای کمک به دانش آموزان در ایجاد تاب آوری
ترجمه: نسترن قهرمانی _ روانشناس

در حالی که تاب آوری در سنین مختلف و مراحل رشد و در زمینه های مختلف متفاوت است، این چیزی نیست که کودکان با آن متولد شوند، بلکه یک فرآیند رشدی است که تحت تأثیر تجربیات و روابط کودکان قرار دارد.

این موضوع بدان معناست که تاب آوری را می توان آموخت و توسعه داد. آموزش به دانش‌آموزان که چگونه انتخاب‌های سازنده داشته باشند و تشویق آنها به انجام این کار می‌تواند از تاب آوری دانش‌آموزان حمایت کند.

توسعه مجموعه ای از راهبردهای مقابله ایِ سازنده که می تواند به طور تاب آور در موقعیت های مختلف به کار گرفته شوند، کلیدی هستند.

آموزش تاب آوری

یکی از راه‌های ایجاد تاب آوری این است که به کودکان بیاموزیم مشکلات را بزرگ‌نمایی نکنند یا زود نتیجه نگیرند، بلکه ارزش موانعی را که پیش می‌آیند بیابند.

معلمان می توانند با اشاره به اشتباهاتی که در کلاس مرتکب می شوند و اینکه چگونه از اشتباهات خود درس می گیرند، این موضوع را الگوبرداری کنند.

آموزش یافتن معنای مثبت در موانع

با یافتن معنای مثبت در موانع، معلمان می توانند به دانش آموزان در عادی سازی رویدادهای استرس زا کمک کنند. همچنین کمک به دانش‌آموزان برای دیدن عوامل موقعیتی در بازی به جای نسبت دادن ناکامی‌ها به کمبودهای فردی و شخصی مفید است.

به عنوان مثال، زمانی که دانش آموزی در یک آزمون خوب عمل نمی کند، نسبت دادن نمره او به میزان مطالعه او به جای سطح هوش ذاتی، به احتمال زیاد تاب آوری را تشویق می کند.

توسعه تاب‌آوری از طریق الگوسازی و تشویق خودگویی و شوخ طبعی

یکی دیگر از راه‌های حمایت از توسعه تاب‌آوری، الگوسازی و تشویق خودگویی و شوخ طبعی مثبت است. سطوح بیشتر شوخ طبعی با خودپنداره مثبت تر. سطوح بالاتر عزت نفس با پاسخ های مثبت بیشتری نسبت به رویدادهای مثبت و منفی زندگی مرتبط است.

از کودکان بپرسید «به خودت چه می‌گویی؟» و «در ذهن خود به چه فکر می‌کنی؟» سپس، در صورت لزوم، به آن‌ها کمک کنید تا این افکار را مجدداً بیان کنند. به دانش‌آموزان بیاموزید که به جای «مشکل من چیست؟» یا «چرا من؟» فکر کنند: «این وضعیت چه مشکلی دارد؟»

معلمان همچنین می توانند با تشویق دانش آموزانِ خود به بررسیِ پاسخ اولیه شان در برابر یک مشکل، جهت اطمینان از اینکه درک واقع بینانه ای نسبت به موضوع مورد نظر دارند، تاب آوری را در دانش آموزان ایجاد کنند.

ممکن است از آنها بخواهید در نظر بگیرند که واقعاً چه کسی مسئول است و چقدر مسئولیت واقعاً بر عهده آنهاست. به آنها کمک کنید تا متوجه شوند که بیشتر استرس ها به طور کامل نتیجه ناکامی ها یا اقدامات یک فرد نیستند.

همچنین ممکن است از آنها بخواهید در نظر بگیرند که آیا این موضوع برای همیشه ادامه خواهد داشت – آیا آنها می توانند پایانی برای استرس ببینند؟

آموزش ابتکار عمل در برخورد با مسائل

بیشتر استرس ها موقتی هستند. در نهایت، از آنها بپرسید که آیا استرس روی همه چیز در زندگی آنها تأثیر می گذارد یا می توانند مناطقی را که تحت تأثیر قرار نمی گیرند شناسایی کنند؟ وقتی دانش آموزان می بینند که یک مشکل فقط بخش کوچکی از زندگی آنها را تحت تأثیر قرار می دهد، بازگشت به عقب آسان تر است.

راهبرد دیگر برای توسعه تاب‌آوری این است که به دانش‌آموزان آموزش دهیم تا با برنامه‌ریزی برای نتایج مثبت، در برخورد با مشکلات ابتکار عمل به خرج دهند.

چارچوبی برای حل مسئله ایجاد کنید که شامل مراحلی همچون شناسایی مشکل، تجزیه و تحلیل علت یا عوامل مؤثر، تعیین اینکه چه کسی می‌تواند کمک کند، و جستجوی راه‌های دیگری برای فکر کردن در مورد مشکل که راه‌حل‌های متفاوتی را ارائه می دهد باشد.

توسعه مهارتهای حل خلاقانه مسئله و تصمیم گیری

با فراهم کردن فرصت هایی برای حل مسئله و سازماندهیِ یادگیری خود به دانش آموزان، از تدبیر حمایت کنید و مهارت های دانش آموزان را در حل خلاقانه مسئله و تصمیم گیری توسعه دهید.

یکی دیگر از گام‌های مهم در ایجاد تاب آوری این است که اطمینان حاصل شود که دانش‌آموزان می‌دانند اگر مشکلی دارند یا احساسات دشواری را تجربه می‌کنند چگونه با بزرگسالان یا دوستانشان ارتباط برقرار کنند. به آنها بیاموزید که چگونه احساسات خود را به دیگران بگویند و در صورت نیاز از دیگران درخواست حمایت نمایند.

توانایی کنترل احساسات و رفتار بخش مهمی از تاب آوری است

همچنین مفید است که به دانش‌آموزان، راه‌هایی برای آرام کردن خود به هنگام استرس و کمک به آنها در شناساییِ موقعیت‌هایی که باعث ناراحتی، اضطراب یا عصبانیت آنها می‌شود، بیاموزیم.

سپس می توانید در مورد راهکارهای مقابله با این احساسات و همچنین شناساییِ این احساسات در افراد دیگر صحبت کنید، زیرا توانایی کنترل احساسات و رفتار خود بخش مهمی از تاب آوری است.

فرصت هایی را برای دانش آموزان فراهم کنید تا عواطف خود را بشناسند و مدیریت کنند و احساسات دیگران را بشناسند تا با همدلی به آنها پاسخ دهند.

برای مثال، دانش‌آموزان ممکن است نام‌گذاری و صحبت درباره احساسات را با دیگران تمرین کنند. توانایی درک احساسات دیگران به منظور کنار آمدن با آنها، احساس حمایت اجتماعیِ لازم برای احساس تاب آوری را فراهم می کند.

در نهایت، تحقیقات نشان می‌دهند که دانش‌آموزانی که ذهنیت رشد را اتخاذ می‌کنند، به احتمال بیشتری در انجام وظایف دشوار می توانند به راه خود ادامه دهند، سطوح بالایی از تلاش را حفظ می‌کنند و به دنبال چالش‌های آینده هستند.

وقتی به دانش‌آموزان آموزش داده می‌شود که مغزشان تاب آور است و می‌تواند رشد کند، و راه‌هایی برای بهبود مهارت‌های تحصیلی آنها نشان داده می‌شود، می‌تواند تأثیرات چشمگیری بر تاب‌آوری داشته باشد.

علاوه بر این، دانش‌آموزانی که آموزش می‌بینند، معتقدند مهارت‌های تحصیلی را می‌توان توسعه داد، نه اینکه باور داشته باشند که مهارت‌های تحصیلی ثابت است و قابل ارتقا نیستند.