تاب آوری در بحران

تاب آوری در بحران: ایجاد تاب آوری فردی یک اولویت و خط مشی مهم در بسیاری از کشورها است. امروزه همه جا صحبت از تاب آوری و روند رو به رشد آن در برنامه ریزی های سیاسی، اقتصادی و سلامت عمومی است. دولت ها برای این کار دوایر سازمانی، گروه های مشاوره و درگاه های مجازی را در نظر گرفته اند. برنامه ریزی موثر برای ارتقای تاب آوری عمومی مورد توجه بسیاری از کارشناسان فعال در حوزه اجتماعی نیز بوده است. بیماری کرونا و شرایط به وجود آمده، توجه بیشتر به تاب آوری عمومی در مدیریت و کاهش اثرات مخرب را به ما گوشزد می کند. گفتنی است که موضوع تاب آوری، بر حفظ سطوح سلامت روان و عملکرد جسم در بروز حوادث ناگوار، تاکید می کند.

بر اساس تحقیقات صورت گرفته در بریتانیا، محققین به این نتیجه رسیده اند که در بحران کرونا نه منابع مالی، نه مذهب، نه سرمایه اجتماعی در محل سکونت، یا مهارت های شناختی در ایجاد تاب آوری بیشتر در بحران کرونا تاثیر چشمگیری ندارند. این در حالی است که در سال های قبل، موارد ذکر شده در بالا در شرایط معمول، در بهبود شرایط روانی در سطح جامعه موثر بوده اند. در مقابل، مهارتی غیر شناختی چون خودکارآمدی یک تدبیر و عامل قدرتمند برای ایجاد تاب آوری در شرایط همه گیری کرونا بوده است.

تاب آوری در بحران

داده های تحقیق از یک مطالعه طولی با بررسی های تکمیلی جدا در ماه های مختلف در مورد تجربه افراد در شیوع کرونا به دست آمده است. بر اساس داده های به دست آمده در این تحقیق در همه گیری کرونا، افزایش قابل توجهی در مشکلات روانی افراد جامعه به وجود آمده است. به طور مثال افراد به طور عادی (قبل از همه گیری) از یکی از علایم پریشانی روان چون ناراحتی، افسردگی رنج می بردند و یا دائما تحت فشار روانی قرار داشتند. با شروع همه گیری و قرنطینه اجباری این علایم افزایش یافته و برای زنان با داشتن سه علامت، سه برابر شده است. در نمونه گیری از هر هفت نفر یک نفر ، افزایش پریشانی روان را گزارش کرده که به عنوان واکنشی غیر تاب آورانه تفسیر شده است.

میزان پریشانی روان افراد با مقایسه آن ها در زمینه هایی نظیر جنسیت یکسان، گروه سنی، نژاد، سلامتی، تعداد کودکان و بزرگسالان در خانواده، تحصیلات، وضعیت شغلی، شهری یا روستایی بودن و محل اقامت تعیین شد. مطالعات نشان داده که در چند سال اخیر، درآمد و پس انداز ییشتر و بدهی پایین تر و به تبع آن آسایش بهتر خانواده ها در زمان رکود اقتصادی نوعی ضربه گیر محسوب می شده و میزان استرس ناشی از مسائل اقتصادی و مالی را کاهش می داده است.

اما پس از شروع همه گیری، نتیجه غافلگیر کننده این بود که مسائل مالی چون درآمد خانواده، پس انداز و یا وام عاملی برای تاب آوری نبودند. در عوض شاخص خودکارآمدی، میزان بحران روانی را حدود سه درصد کاهش داده است. این مهارت غیر شناختی، باوری است که فرد می تواند وظایف و امور سخت را برای به دست آوردن نتایج مطلوب به انجام برساند و در نتیجه نگاهی مطمئن به توانایی های خود در مقابله با عوامل استرس زا را نشان دهد.

باید اذعان کرد که نقش حمایتی خودکارآمدی بین افرادی که ناملایمت های بزرگتری را در بحران کرونا تجربه کرده بودند بیشتر بیان شد و به این نتیجه رسیدیم که هر چقدر خودکارآمدی بیشتر باشد، تاثیرات منفی مثل شوک ناشی از کاهش درآمدها و مشکلات مالی را کم می دهد اما در باره صدمات ناشی از تنهایی یا بیماری این گونه نبوده است؛ در نتیجه افراد با خودکارآمدی بالا به نسبت افرادی که خودکارآمدی پایین تری داشتند، کمتر دچار بحران روانی ناشی از همه گیری کرونا شدند.

منبع:
https://voxeu.org/article/resilience-time-crisis