از آمار نگران‌کننده خودکشی تا ضرورت بازنگری در آموزش‌های تاب آوری
تاب‌آوری اجتماعی: از آمار نگران‌کننده خودکشی تا ضرورت بازنگری در آموزش‌های تاب آوری
فهرست عناوین مطلب
از آمار نگران‌کننده خودکشی تا ضرورت بازنگری در آموزش‌های تاب آوری
تاب‌آوری اجتماعی: از آمار نگران‌کننده خودکشی تا ضرورت بازنگری در آموزش‌ها
افزایش آمار خودکشی و دیگرکشی در کشور، زنگ خطری جدی برای وضعیت تاب‌آوری اجتماعی ماست. این آمار نگران‌کننده، ما را به بازاندیشی در رویکردها و برنامه‌هایمان در حوزه تاب‌آوری وامی‌دارد.
در این نوشتار، با بررسی وضعیت موجود و آسیب‌شناسی آموزش‌های تاب‌آوری، به ضرورت بازنگری در برنامه‌ریزی‌ها و تخصیص اعتبارات در این حوزه می‌پردازیم.
آمار نگران‌کننده و ضرورت توجه به تاب‌آوری اجتماعی
آمارهای اخیر خودکشی و دیگرکشی در کشور، تصویری نگران‌کننده از وضعیت سلامت روان و تاب‌آوری اجتماعی ترسیم می‌کند. این آمارها، هشداری جدی برای مسئولین و دست‌اندرکاران حوزه سلامت روان و اجتماعی است.
تاب‌آوری اجتماعی، به عنوان توانایی یک جامعه در مواجهه با چالش‌ها، بحران‌ها و تغییرات و حفظ سلامت و عملکرد خود، نقشی حیاتی در کاهش آسیب‌های اجتماعی ایفا می‌کند.
بنابراین، ضروری است که با بررسی دقیق عوامل موثر بر کاهش تاب‌آوری اجتماعی، راهکارهای موثری برای تقویت آن اتخاذ شود.
آسیب‌شناسی آموزش‌های تاب‌آوری: از ظاهر تا باطن
چند سال پیش، دکتر جواد طلسچی یکتا، مدیر و موسس خانه تاب‌آوری ایرانیان، در یادداشتی به آسیب‌شناسی آموزش‌های تاب‌آوری در کشور پرداختند.
ایشان به این نکته اشاره کردند که تمرکز بر جنبه‌های ظاهری و مستندسازی تصویری و آماری این آموزش‌ها، بیش از اثربخشی واقعی آنها بوده است.
متاسفانه، به نظر می‌رسد این آسیب‌شناسی‌ها جدی گرفته نشده و همین امر منجر به وضعیت موجود شده است.
اعتبارات و ضرورت برنامه‌ریزی اثربخش
اعتبارات تخصیص یافته به استانداری‌ها جهت اجرای آموزش‌های تاب‌آوری از طریق تسهیلگران و جامعه مدنی، باید با دقت و برنامه‌ریزی مناسب مورد استفاده قرار گیرد.
آموزش‌های تاب‌آوری باید اثربخش، کارآمد، منظم و برنامه‌مند باشند. لازم است که در طراحی و اجرای این آموزش‌ها، از روش‌های علمی و مبتنی بر شواهد استفاده شود و اثربخشی آنها به طور دقیق مورد ارزیابی قرار گیرد.
پایش، ارزیابی و پاسخگویی
برای اطمینان از اثربخشی آموزش‌های تاب‌آوری، لازم است که پایش و ارزیابی دقیقی از میزان تاثیر این آموزش‌ها بر ارتقاء یا کاهش تاب‌آوری جوامع هدف انجام شود.
متاسفانه، به نظر می‌رسد که در بسیاری از موارد، گروه هدف آموزش‌ها به حال خود رها شده و هیچ گونه پایش و ارزیابی از وضعیت آنها انجام نمی‌شود.
مراجع ذیصلاح می‌توانند با بازدید از مراکز مجری آموزش‌های تاب‌آوری، صحت و سقم این مطلب را بررسی کنند.
نتیجه‌گیری
وضعیت موجود تاب‌آوری اجتماعی در کشور، نیازمند توجه جدی و بازنگری در رویکردها و برنامه‌ریزی‌هاست. آمار نگران‌کننده خودکشی و دیگرکشی، هشداری جدی برای همگان است.
ضروری است که با آسیب‌شناسی دقیق آموزش‌های تاب‌آوری و تخصیص بهینه اعتبارات، به سوی اجرای برنامه‌های اثربخش و کارآمد در این حوزه گام برداریم و با پایش و ارزیابی مستمر، از اثربخشی این برنامه‌ها اطمینان حاصل کنیم. تنها با همکاری و همدلی می‌توانیم به سوی جامعه‌ای تاب‌آورتر و سالم‌تر گام برداریم.
